المپیک توکیو و لزوم کاهش انتظارات از کاروان ایران

المپیک توکیو پس از وقفه یک ساله به دلیل شیوع و همه گیری ویروس کرونا، قرار است از اول مردادماه در کشور ژاپن و شهر توکیو برگزار شود. تاکنون ورزشکاران کشورمان توانسته اند 63 سهمیه این رقابت ها را به دست آورند. دو و میدانی، تیراندازی، کشتی، دوچرخه سواری، تیر و کمان، تکواندو، شمشیر بازی، کاراته، بوکس، تنیس روی میز، قایقرانی، وزنه برداری، والیبال و بسکتبال کاروان اعزامی ایران را تشکیل می دهند. با نگاهی گذرا به وضعیت ورزشکاران کشورمان مشخص می شود که شرایط این دوره نسبت به دوره های گذشته متفاوت است و نباید انتظارات زیادی از نمایندگان کشورمان داشت. زیرا هیچ روند مستمر و هدفمندی در ورزش ایران برای درخشش در المپیک دنبال نشده و صرفا رتق و فتق امور جاری رشته های ورزشی، دغدغه اصلی فدراسیون ها بوده است. علت این مسئله هم چیزی جز کمبود منابع مالی و بودجه کم ورزش نبوده است.
 زمانی که منابع مالی محدودی در دسترس رشته های ورزشی باشد، نمی توان انتظار داشت که فرآیندهای کسب موفقیت و سرمایه گذاری برای نتیجه گیری در آوردگاهی چون المپیک به درستی طی شود و صرفا تمامی تلاش ها معطوف به امور جاری و روزمره خواهد شد.
 در همین حد فاصل چهار ساله شاهد بودیم که فدراسیون های ورزشی حتی برای پرداخت حقوق ورزشکاران و مربیان هم با چالش مواجه شده بودند و حتی کار به اعتصاب و تعطیلی هم کشیده شد. باید واقع نگر بود و این سوال را پرسید چگونه ورزشکاران ما که برخی هایشان برای کسب درآمد فعالیت هایی غیر از ورزش حرفه ای انجام می دهند، از آمادگی ذهنی و جسمی مناسبی برای درخشش در المپیک برخوردارند؟ آیا بدون سرمایه گذاری در ورزش حرفه ای امروز امکان رقابت با دیگر کشورها و حصول نتیجه در پیکارهای بزرگی چون المپیک وجود دارد؟ فراموش نکنیم که میزان تخصیص منابع مالی در ورزش، رابطه مستقیمی با شرایط اقتصادی و شاخص های آن دارد.
حداقل سه سالی است که کشور با شرایط دشوار اقتصادی به دلیل تحریم ها و کاهش درآمدهای ارزی روبروست و نباید انتظار داشت که در این وضعیت سخت، ورزش جزو اولویت های مهم کشور باشد. هر زمان که درآمدهای کشور مناسب بوده می توان به سرمایه گذاری در ورزش و کسب نتیجه امیدوار بود؛ مشابه نتایجی که در المپیک 2012 لندن رقم خورد. در آن مسابقات بهترین نتیجه تاریخ ورزش ایران در المپیک به دست آمد و کاروان کشورمان در رده دوازدهم ایستاد. بنابراین با درک صحیح از وضعیتی که ورزش در آن به سر می برد، باید انتظارات منطقی و درستی را  از نمایندگان ایران در المپیک توکیو داشت. در فاصله کم باقی مانده تا این رقابت ها بهترین کاری که
می توان انجام داد کم کردن فشار روانی از روی ورزشکاران کشورمان است. رسانه ها باید افکار عمومی را از وضعیت فعلی کاروان ورزش و محدودیت های آن آگاه کنند تا با کمترین استرس و فشار نمایندگان ایران در پیکارهای المپیک ظاهر شوند.