شبکه شاد و دانش‌آموزان مناطق محروم!

یکی از مشکلات پساکرونایی، تعطیلی مدارس و به تعویق افتادن آموزش دانش‎آموزان بود و نظام آموزشی کشوربلافاصله به فکر پرکردن این خلاء افتاد و آموزش‎های اولیه را از رسانه ملی شروع کرد و البته این روش، از سوی خانواده‎ها که نگران آینده بلندمدت و مصالح عالیه فرزندان خود هستند، جدی گرفته شده و این روزها یکی از دغدغه‎های والدین انجام دادن تکالیف ارائه شده از رسانه توسط فرزندان است که خود به‌نوعی، موجب برخی تنش‌ها شده است که صحبت درباره آن در این مجال نمی‌گنجد.
طبعا نظام آموزشی برای افزایش کیفیت درس‌خواندن در روزهای قرنطینه، مدام در پی ارائه روش‌های مفیدتر و موثرتر است که سرانجامِ آن فعلا برنامه اینترنتی شاد :«شبکه آموزش دانش‌آموزان» است. که با توجه به اعلام مسئولان نظام آموزشی تا کنون از14 میلیون و خرده‌ای میلیون دانش‌آموز، 8 میلیون نفردراین شبکه ثبت نام کرده‌اند. استفاده از این شبکه نیازمند اسمارت‌فون یا تبلت یا pc خانگی، هندزفری و داشتن اینترنت با سرعتی قابل قبول است؛ موردی که حتما بسیاری از دانش‎آموزان ما در مناطق محروم از آن «محروم» هستند.
دانش‌آموزان ما درمناطق محروم، حتی ازداشتن یک کلاس تا حدی استاندارد محروم‌اند؛ آن‌ها در تابستان و زمستان، در کلاس‌های کپری، چادر، کانکس و حتی طویله درس می‌خوانند و حالا که همین امکان را هم از دست داده‌اند، باید عضور شبکه شاد شوند. در حالی‌که هیچ‌کدام از امکانات اتصال به این شبکه را ندارند. هر چند عده‎ای از مردم طبق معمول فراخوان داده‎اند برای جمع‎آوری دستگاه‎های دست چندم برای این فرزندان. شاید بهتر باشد روش‎های آموزشی در نظام آموزشی ما، فراگیر بوده و بتواند اکثریت قریب به اتفاق فرزندان این مرزوبوم را دربرگیرد و بیش از این نگذارد در تنگنای کرونا، این فرزندان طعم دیگری از محرومیت را هم بچشند.