ضرورت توجه به واقعیت های افغانستان

طالبان سرانجام کابینه خود را معرفی و افرادش را در مسئولیت های مختلف منصوب کرد. در همین حال خبرهای متناقضی هم از سوی مناطق درگیری در پنجشیر منتشر می شود. نیروهای طالب مدعیند که پنجشیر را تصاحب کردند و نیروهای مقاومت احمدمسعود نیز مدعی ادامه درگیری ها در مناطق مختلف در این ولایت هستند.
همزمان شهرهای مختلف افغانستان نیز شاهد اعتراضات و جنبش های مردمی هستیم که نسبت به اقدامات یکسره و یک طرفه طالبان معترض هستند. متاسفانه برخی رسانه ها و افرادی که وقایع افغانستان را دنبال
می کنند به صورت یک جانبه یا از طالبان حمایت می کنند و یا از مخالفین آن که همان نیروهای پنجشیر و معترضین مردمی هستند.
اما یک نکته در این حمایت ها و مخالفت های خارجی مدنظر قرار
 نمی گیرد و آن عدم پذیرش وجود و واقعیت جماعت کثیری در بدنه افغانستان به نام "پشتون ها" هستند. قومیتی که با داشتن 17 تا 20 میلیون نفر به عنوان اکثریت جمعیتی شناخته می شوند و حدود نیمی از جمعیت کشور افغانستان را تشکیل می دهند. ازقضا نیروهای طالبان نیز همه از این قوم هستند و نوعی پذیرش و حمایت قومیتی را با خود همراه دارند. حتی در مورد ابهامات موجود در عدم وارد شدن ارتش افغانستان در مقابله با نیروهای طالبان، یکی از دلایل قابل استناد حضور و عضویت بسیاری از پشتون ها در بدنه و ساختار اصلی این کشور بود که با حرکت نیروهای طالبان به سمت کابل به سبب همان وابستگی های قومیتی هیچ حرکتی نکردند و حتی در مسیر برنامه نیروهای طالب اقداماتی را انجام دادند.
روی دیگر تحولات امروز افغانستان بی توجهی برخی رسانه ها و کارشناسان نسبت به خواست جریان های سیاسی و مردمی در این کشور می باشد.امروز بسیاری از افراد صاحب نظر و حتی مردم عادی داعیه حمایت از جنبش های مردمی و مبارزان پنجشیری را در فضای مجازی دارند. اما حتی توجهی به خواست نیروهای مبارز پنجشیر ندارند.
احمدمسعود در اظهارات مختلف خود خواستار گفتگو و صلح با طالبان است و هدف خود را تشکیل دولتی فراگیر از سوی طالبان می داند.
این رویکرد رهبرمبارزین پنجشیر نشانی از مخالفت قطعی و یا عزل و نابودی طالبان ندارد و این نکته مهمی است که برخی به آن توجهی
نمی کنند و صرفاً با توئیت زدن و پست گذاشتن و بازنشر مطالب این چنین در فضای مجازی، صرفاً آتش بیار معرکه شده اند!
مسلماً حملات طالبان به پنجشیر و کشتن مردم این ولایت محکوم است،کما اینکه رویکرد اجرائی آنها در مواجهه با حقوق زنان و حقوق شهروندی مردم افغانستان غیرقابل پذیرش می باشد. اما اگر قرار است حمایتی از مردم افغانستان شود باید درراستای تشکیل دولتی فراگیر و منتخب مردم باشد. حال هرجریان قومی و سیاسی که اکثریت را داشته باشد به پست ها و کرسی های بیشتری دست خواهد یافت.
به عنوان مثال در عراق می بینیم که به سبب حضور اکثریت جریان شیعی و داشتن بیشترین کرسی در پارلمان،همواره پست نخست وزیری به این جریان می رسد و جریان دیگر بسته به میزان کثرت جمعیتی و قومیتی در پست های دیگر به کار گرفته می شوند. این واقعیتی است که نمی توان آن را کتمان کرد و مردم و جریان سیاسی عراق این مسئله را پذیرفته اند و توانسته اند پذیرشی عمومی در این باره داشته باشند. امروز در افغانستان نیز چنین است و ضرورت ایجاب می کند تا رسانه ها و فعالان سیاسی به جای مطرح کردن خواسته هایی ایده آلیستی، نگرشی واقع گرایانه به
حقیقت های غیرقابل کتمان افغانستان داشته باشند و در این راستا به دنبال بهترین گزینه موجود یعنی تشکیل دولتی فراگیر باشند.