اهمیت توجه بیشتر به کشور همسایه افغانستان

طی دهه ها جنگ ویرانگر در افغانستان مردم این کشور اولین پشتیبان و مأمن خود را ایران دانسته و به سبب قرابت های فرهنگی و زبانی توانسته اند خود را در جامعه ایرانی حل کنند. در قضیه اخیر به قدرت رسیدن طالبان و بروز برخی محدودیت ها برای مردم این کشور، شاهد حضور هزاران نفر از مردم افغان در شهرهای مرزی کشورمان بودیم که از ترس جان و ادامه زندگیشان با نیروها طالبان به ما پناه آورند.
اما موضوع اصلی مشخص نبودن سطح روابط ما با حکومت طالبان
بر افغانستان است. گویا هنوزمیزان سطح دیپلماسی و رابطه ما در افغانستان جدید برای خود ترسیم نکرده ایم. اگرچه رسانه های ایرانی با مقامات طالبان مصاحبه می کنند و برخی مقامات رسمی کشور با آنها دیدار کرده اند، اما
در حیطه میدانی شاهدیم که ترکیه و قطر بیشترین تاثیر را بر مقامات طالبان دارند و نیروهای طالب از روی دست آنها مشق می کنند.
جای بسی تعجب است که این دو کشور بدون هیچ قرابت فرهنگی و قومیتی با افغان ها از هزاران کیلومتر دورتر به عنوان مجری و گردانندگان اصلی حکومت فعلی افغانستان شده اند. امروز ترکیه و قطر در جلسات متعدد با یکدیگر و تصمیم گیری های پنهانی درحال برنامه ریزی برای آینده سیاسی و اقتصادی و اجتماعی افغانستان هستند. از یکسو
ترک ها در صدد تاسیس شعب بانک های خود در کابل هستند و سوی دیگر
 قطری ها درصدد ایجاد پایگاه نظامی مشترک در افغانستان برآمده اند. در آخرین اقدام این دو کشور در افغانستان به دست گیری کامل فرودگاه کابل و چهارفرودگاه دیگر در شهرهای بزرگ،موضوعی بود که برسر آن با دولت طالبان توافق کردند(درحقیقت دیکته کردند!).
حال جایگاه و سهم قدرت ما  به عنوان همسایه افغانستان با کیلومترها مرز مشترک و تنیدگی ها فرهنگی و تاریخی در این کشور کجاست.
آیا در حد اینکه سیب زمینی و پیاز و بادمجان به این کشور صادر کنیم برای ما کافی است!.آیا این غیر طبیعی و نگران کننده نیست که ترکیه از آن سوی مرزهای ما به این منطقه نفوذ کند و شریان حیاتی امنیتی و ارتباطی افغانستان یعنی فرودگاه و آسمان این کشور را در اختیار بگیرد. آیا این اقدام ترک ها در همین حد باقی خواهد ماند و این احتمال وجود ندارد که در کنار دراختیار گرفتن فرودگاه کابل، فردا روزی سامانه های پدافندی خود را در این منطقه مستقر کند.
 مسلماً وقتی اختیار مرزهای هوایی افغانستان را در دست داشته باشند، ایجاد پایگاه نظامی در فرودگاه و یا در نقطه ای از مرزهای مشترک ما و افغانستان کار دشواری نخواهد بود، چرا که رفت و آمدهای هوایی مهمترین و حیاتی ترین مسیر برای انتقال نیروها و تجهیزات و عدوات نظامی و لجستیکی می باشد.
ممکن است گفته شود که سیاست های ارتباطی ایران با دولت حاکم افغانستان به سبب برخی ملاحظات سیاسی و امنیتی درخفاست.اما اگرچنین هم باشد باید بازنگران بود که کشورهایی همچون ترکیه و قطر درحال نفوذ علنی در افغانستان هستند و در عرصه میدانی اقدامات نگران کننده ای صورت می دهند. لذا ضروریست تا ایران نسبت به این تحولات
 بی تفاوت نباشد تا شاهد حضور کشورهای منطقه در کنار گوشمان نباشیم.