انزوای فناوری از انزوای سیاسی بدتر است

مرزهای جغرافیایی در جهان ارتباطات معنا و مفهوم خود را از دست داده اند و صرفاً در مناسبات رسمی مورد توجه کشورها و حکومت قراردارند. چرا که
ملت ها به واسطه گسترش و رشد فناوری به صورت لحظه ای در حال نزدیک شدن به یکدیگر هستند. بسیاری از مناسبات بشری در سراسر جهان بدون دخالت حکومت ها، توسط کاربران اینترنتی با استفاده از برنامه ها و شبکه های مجازی انجام می شود. از امورات اقتصادی و فرهنگی گرفته تا اثرگذاری های سیاسی میان ملت ها در همین فضا صورت می گیرد و می بینیم که اثرات مثبت و تبعات منفی آن دراشکال مختلف در رفتار جوامع بروز و ظهور پیدا می کند.
حال با چنین توصیفی اگر کشوری و جامعه ای از این رشد و دسترسی گسترده بی بهره بماند، عملاً در حوزه منزوی خواهد شد و حاصلی جز عقب ماندگی از سیرتحولات و امورات مردم در سراسر جهان به دنبال نخواهد شد.
اخیراً دسترسی کاربران ایرانی به برنامه های گوگل پلی
(Google Play) مسدود شده است. هرچند که هنوز علت این محدودیت مشخص نیست که عامل داخلی و یا خارجی دارد، اما در نتیجه تغییری ایجاد نخواهد کرد. بدور از هرگونه قضاوت اگر این محدودیت از سوی عوامل داخلی باشد، باید اذعان داشت که مصداق خود تحریم و خود منزوی سازی در حوزه فناوری و اطلاعات می باشد. چرا که زندگی عجین شده مردم با گوشی های تلفن همراه و بروز شدن آن بستگی به بهره مندی از مزایای برنامه های جدیدی دارد که در این فضا(Google Play) ارائه می شود. مصداق این است که شما فروشگاه های مواد غذایی را ببندید و انتظار داشته باشید مردم با داشته محدود خود شکمشان را سیر کنند!
اما اگر این مسئله ریشه و عامل خارجی داشته باشد که احتمال آن
قوی تر است، باید به عملکرد خود در حوزه دیپلماسی عمومی و سیاست خارجی رجوع کنیم. چرا که متأسفانه غرب به سبب در دست داشتن عنان بسیاری از سرچشمه های فناوری درحوزه دیجیتال، آن را به عنوان اهرمی برای فشار به کشورها و ملت ها به کار می برد.
حتی اگر ارائه کنندگان خدمات شرکت های خصوصی هم باشند با آنها برخورد می کنند تا ایران را از خدمات دراین عرصه محروم سازند.
برطرف کردن این مسئله باز می گردد به حل مشکلات و اختلافات ایران با غرب و برطرف سازی تحریم هایی که شاید در مناسبات کلان به چشم نیایند اما اثرات مخرب آن بسیار حساس و اثرگذار می باشد.
همانطور که درحوزه صنعت هوایی تاکنون تلفات و تبعات سنگینی به سبب تحریم ها متحمل شده ایم، در حوزه فناوری های دیجیتال نیز اثرات مخربی گریبان گیر کشور شده که شاید یکی از کوچکترین آنها عدم دسترسی کاربران ایران به فضای گوگل پلی باشد. امروز دنیا با سرعتی باورنکردنی درحال ابداع و به کارگیری از علوم و فنون در حوزه دیجیتال
می باشد تا از بابت آن فرصت ها و دستاوردهای سودآوری را پیش از دیگر رقبا بدست آورند. حال اگر در این رقابت نتوانیم سهم و جایگاه مناسبی داشته باشیم دچار عقب ماندگی خواهیم شد، حال چه برسد به اینکه اصلاً  در این رقابت شرکت نداشته باشیم یا اجازه ورود به ما داده نشود!.
منزوی شدن در عرصه دیجیتال و فناوری اطلاعات شاید مسئله ای علمی و اقتصادی و اجتماعی قلمداد شود، اما هسته آن را اهداف ونیات سیاسی شکل می دهد. چرا که محروم ساختن هر کشور و جامعه ای از فناوری یکی از اهداف اصلی در میدان و پیکار سیاسی قلمداد می شود که حاصلش ضعیف ساختن و عقب ماندگی آن جامعه است. اگر بخواهیم در این دام قرار نگیریم باید هرچه سریعتر خود را در جامعه بین الملل به عنوان عضوی سازنده معرفی کنیم و در آن نقش داشته باشیم تا تماشاچی و یا مصرف کننده نباشیم که هربار به بهانه ای از خدمات و پیشرفت های علمی و فناوری محروم گردیم.