رشد "اژدهای طالبان" را فقط نظاره می کنیم

از روزی که طالبان با توافقات پشت پرده با نیروهای خارجی توانست بر دولت ملی افغانستان چیره شود و مدیریت کشور را بدست بگیرد شاهد سیاه شدن روزگار مردمانی بودیم که از ترس جانشان حاضر بودند از هواپیما آویزان شوند اما در چنگال این گروه و تحت حکومت افراط گرایانه آنها قرار نگیرند.
اینکه چه شد و چه پیش آمد که یکباره دولت و ارتش افغانستان سقوط کرد بماند به جای خود، اما اینکه چطور ما به عنوان یکی از همسایگان اصلی افغانستان که بیشترین تعداد مهاجرین افغان را در کشورمان جای داده ایم، حق داریم درمورد وضعیت و آینده این کشور و ملت نگران باشیم.
چرا که دامنه عواقب آنچه در حال رخ دادن در افغانستان مسلماً به ایران و شهرهای مرزی ما خواهید رسید. طی مدت اخیر بارها درمورد درگیری های مرزی با نیروهای طالبان اخباری را شنیدیم و تحولات داخلی این کشور نیز به گونه ای است که بعضاً به لحاظ مذهبی و قومیتی شاهد فجایع انسانی هستیم که نظاره گر بودن آن با این توجیه که مسائل داخلی این کشور است، عملاً مصداق سر در برف کردن و ندیدن است.
اخیراً خبر آزادی "حاجی بشیر نوروزی" بزرگترین قاچاقچی افغانستان در قبال آزادی یک سرباز اسیر آمریکایی، آنچنان برای طالبان و هوادارانش مهم و شادی آفرین بوده است که در فضای مجازی از آن به عنوان دستاورد و پیروزی بزرگ یاد کرده اند. اهمیت این آزادی برای طالبان به حدی بوده که وزیرخارجه و مقامات این گروه به استقبال حاجی بشیر نوروزی رفته اند.
در توضیحات رسانه های آمریکایی درمورد وی آمده است که بنابر بر تامین مالی عملیات و نیاز گروه های نظامی طالبان، این گروه به وی امتیازاتی در حوزه تجارت مواد مخدر داده بوده است. به گونه ای که اختیار گسترده مزرعه های خشخاش و لابراتوارهای تولید هروئین در افغانستان و پاکستان را در دست داشته است.
شاید گفته شود اینکه فردی در افغانستان آزاد شود چه ربطی به ایران دارد. اما کافی است تنها به شهدای ما در عرصه مواد مخدر نگاهی داشته باشید. روی کار آمدن نیروهایی که امنیت دیگر کشورها را مختل می کنند، موضوعی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن گذشت.
تنها با آزاد شدن فردی همچون حاجی بشیر نوروزی باید انتظار داشت که کارتل های مواد مخدر در افغانستان قدرت بیشتری یابند و قدرت گیری آنها یعنی تحمیل هزینه های نظامی و امنیتی به ایران به عنوان گلوگاه ترانزیت موادمخدر که قطعاً مشکلات فراوانی را برای ما رقم خواهد زد.
به نظر می رسد ما بیش از حد نظاره گر اقدامات طالبان در افغانستان هستیم و در مسائل مورد حساسیت باید با جدیت تمام مخالفت و یا تهدیدات رسمی خود را متوجه مسئولان طالب کنیم. اینکه تا لحظه وقوع خطر مناظره گر باشیم قطعاً قادر به کنترل و مدیریت بحران و خطر نخواهیم بود.
امروز ایران تبدیل به افغانستان دوم برای ملت این کشور شده است، طبیعی است که این حجم از مهاجر به ایران این اجازه را می دهد که بیش از خود را متحمل آسیب از سوی عملکرد و سیاست های طالبان در افغانستان نکند. لذا می طلبد تا مسئولان نظامی و امنیتی ما با جدیت فراوان مراتب اعلام هشدار خود را به مقامات طالبان داشته باشند. اینطور که طالبان درحال رفتار و سیاست گذاری است، بعید نیست که در فکر خود توهمات و رویا پردازی ها سرزمینی و اعتقادیشان را در دستور کار قرار دهند. مسلماً ایران هیچگاه فرصتی برای زیاده خواهی از سوی هیچ قدرت و گروهی را نخواهد داد اما جلوگیری و پیشگیری از خطر بسیار کم هزینه تر از
هزینه های مواجهه با خطر خواهد بود.