ایجاد رویه ای مطلبوب برای ساماندهی اجتماعی

مطالبه گری و بیان درخواست ها از سوی جامعه از جمله حقوق مسلمی است که باید مورد توجه کارگزاران اجرایی در عرصه های مختلف باشد.این خواسته ها و مطالبات به طور معمول باید از سوی نمایندگان مردم در دستگاه های مختلف حکومت پیگیری شود. این نمایندگان نیز خود وام دار احزابی هستند که با حمایت و تأیید آنها روی کار آمده اند.

ایجاد رویه ای مطلبوب برای ساماندهی اجتماعی

 

 

مطالبه گری و بیان درخواست ها از سوی جامعه از جمله حقوق مسلمی است که باید مورد توجه کارگزاران اجرایی در عرصه های مختلف باشد.این خواسته ها و مطالبات به طور معمول باید از سوی نمایندگان مردم در دستگاه های مختلف حکومت پیگیری شود. این نمایندگان نیز خود وام دار احزابی هستند که با حمایت و تأیید آنها روی کار آمده اند.
به عبارتی مردم در چارچوب ساختار حزبی مطالبات و خواسته های خود را پیگیری می کنند و بر اساس وعده ها و برنامه های ارائه شده از سوی احزاب آنها را پیگیری و باز از طریق ساختار حزب برعملکرد فرد مسئول نظارت می کنند و اگر وی نتواند مجری و پیاده کننده
خواسته ها و برنامه ها باشد ضمن پاسخگویی به حزب باید از کار برکنار شود.
متأسفانه ما تاکنون روی این مسئله کار نکرده ایم و زیرساختی معقول برای این موضوع نداریم. باید بپذیریم که آنچه امروز ما به اسم و درقالب حزب داریم چیزی جز یک محفل گروهی و برگرفته از شاخه ها و زیرشاخه های قدرت نیست.
چیزی در قالب احزاب مردمی موثر در شکل گیری قدرت وجود ندارد که طی آن مطالبه گری های جامعه در مسیری معین و مدون دنبال شود.
اما نکته بسیار مهم جدای از بحث مطالبه گری، موضوع بیان انتقادات و اعتراضات در ساختار اجتماعی است. متأسفانه ما در این حوزه نیز مدل و الگوی مناسبی نداریم و عملا از آموزه های علوم اجتماعی دستمان خالی است. راهکارها و ابزارهای مناسب و کارآمد برای این موضوع نداریم تا بتوان با اتکا به آن اعتراضات قانونی را شنید و بر اساس آن تغییرات لازم را حاصل کرد.
ما در این حوزه ها سازوکار مناسبی نه در سمت مردم و نه برای حکومت داریم لذا در بروز برخی معضلات دچار مشکل خواهیم شد.
ضرورت ساماندهی و سازمان دهی دسته ها و اقشار مردم ضرورتی است که موجب سلامت و استقرار نظم در جامعه می گردد.
مطلوب مردم این است که ابتدا نمایندگان و مسئولانشان از کارآمدی لازم برخوردار باشند و مهمتر از آن نظارت بر عملکرد آنها
 می باشد. پس از آن جامعه باید بتواند از ابزارهای انتقادی و اعتراضی بهره مند باشند. اینکه ما بیان انتقادات را صرفا در
دانشگاه ها محدود کنیم به منزله نادیده گرفتن حق انتقاد برای دیگر اقشار می باشد. اینکه گفته می شود برای دانشجویان اعتراض در دانشگاه میسر است به این سبب است که دانشگاه برای دانشجویان یک سنگر و پایگاه محسوب می شود، اما مثلا یک کارگر و کارمند و پزشک و... از چه طریقی باید اعتراض و انتقاد خود را ابراز
 کنند.
باید یک تغییر مفید برای ساختار اجتماعی خود فراهم کنیم تا در عرصه خدمت به ملت دچار تعارض نگردیم و یک مطالبه اجتماعی تبدیل به بحران نشود.