باور به واقعیت ها نا امیدی را از بین می برد

عملکردهای موجود در کشورمان خوب یا بد، درست یا غلط به گونه ای که باید و شاید تأمین کننده نیازها و مطالبات عمومی نیست و نمی توان آن را به عنوان کارنامه ای مقبول طی ادوار گذشته تلقی کرد.
براین موضوع باید اذعان داشت که دولت و مسئولان سعی در ایجاد امید در کشور دارند، اما این امیدآفرینی چون پشتوانه عملی و اجرایی ندارد، بعضاً تبدیل به یأس می شود و جبران آن نیز بسیار دشوار و تقریباً غیرممکن می گردد.
باید بپذیریم که ما به هردلیل چه از بابت تحریم های خارجی و چه ازجهت ضعف های مدیریت داخلی، داشته و پشتوانه قوی برای برآورده شدن انتظارات نداریم و اگر هم دستاوردی حاصل می گردد از باب توان فردی و یا گروهی است که نهایتاً به دستاوردی ملی مبدل نمی گردد.
در نمونه ای ملموس و عینی می توان به غم و ناامیدی حاکم بر  فضای ورزشی و فوتبال دوستان کشور اشاره کرد که با قهرمانی قطر بسیار سرخورده شدند. اما اگر قدری از فضای احساسی فاصله بگیریم و با ادله منطقی روی کاغذ حساب و کتاب کنیم می بینیم که قطر شانس نیاورد که قهرمان شد. بلکه نتیجه هزینه ها و ایجاد زیرساخت های عظیم ورزشی که طی سال های اخیر فراهم ساخته را با بالابردن کاپ قهرمانی کسب کرد.باید بپذیریم که رقابت واقعی و شکست و پیروزی زمانی معنا و مفهوم پیدا می کند که شرکت کنندگان از یک استاندارد و حداقل های ثابتی برخوردار باشند.
 اگر کره و ژاپن از شکست ناراحت باشند حق دارند، چرا که درایجاد زیرساخت ها و هزینه هایی که برای آماده سازی تیم فوتبالشان می کنند انتظارات بیشتری دارند.ما چه زیرساختی و چه هزینه چشم گیری را صرف کردیم که امروز انتظاراتی درحد قهرمانی داریم. اگر نبود نبوغ و مهارت و غیرت فوتبالیست ها شاید همین دستاوردها نیز محقق نمی شد.مدل مدیریت ورزشی را می توان درتمام حوزه های اجرایی کشور تعمیم داد و همین خروجی را از آن گرفت که تا زمانی برای زیرساخت های کشور هزینه و مدیریت کارشناسی نداشته باشیم وضعیتمان همین خواهد بود.