مدیریت بحران؛ پاشنه آشیل خاموش کشور

حرف امروز و دیروز نیست و همواره در برابر حوادث غیرمترقبه غافلگیر شده ایم. چرا که مدیریت بحران را به طور جدی دنبال نکرده ایم و شاید بتوان گفت که  برای آن چشم اندازی ترسیم نکرده ایم.
البته در هزارویک سند از مدیریت بحران حرف زده ایم اما نه برای آن اهمیتی قائلیم و نه بودجه ای چشم گیر برای آن قرارداده ایم. گویا در برنامه ریزی ها و چشم اندازهای کشور موقعیت ایران  به لحاظ جغرافیای سیاسی و امنیتی، اقلیم و آب و هوا، جمعیت و قومیت در نظر گرفته نمی شود و آنچه از مدیریت بحران در نظر دستگاه های مربوطه قرار دارد پرکردن چند سوله در نقاط مختلف شهر از پتو و کنسرو و آب معدنی و...  است.
بدون تعارف باید کمی به واقعیت های منطقه ای حداقل در زمان حال توجه داشت. اگر چنانچه درگیریهای منطقه به هر طریقی به کشور ما کشیده شود آمادگی ما برای مدیریت بحران تا چه حد  است.
در نمازجمعه روز گذشته که به امامت رهبرمعظم انقلاب برگزار شد بسیاری از مردم برای حضور به مصلی تهران آمده بودند. پس از پایان نماز بیش از دو ساعت نمازگزاران برای خروج از مصلی و خیابان شهید بهشتی در سخت ترین شرایط در ازدهامی گره خورده گیر کرده بودند و  اتوبوس ها از یک طرف، ماشین های انتظامی از سوی دیگر، بسته بودن برخی خروجی ها و خیابان ها از سوی دیگر شرایطی را به وجود آورده بود که بسیاری از نمازگزاران دچار بی حالی و مشکل تنفسی شدند. در این میان بسیاری از کودکان و نوجوانان از ازدهام جمعیت دچار ترس شده بودند و گریه می کردند!.
تمام این مشکلات می توانست با یک برنامه ریزی مناسب جهت تهیه نقشه ترافیکی و هدایت جمعیت از درب های مختلف مصلی و خالی کردن خیابان های اطراف و تمهیدات دیگر برطرف شود.
 اما مشکل اصلی اینجاست که ما در مسئله مدیریت بحران هیچگاه به سراغ پیش بینی حوادث احتمالی نمی رویم. مدیریت بحران فقط به ساخت سوله و دپو کردن آب معدنی ختم نمی شود.
اگر بخواهیم دایره مدیریت بحران را به صورت استاندارد پیگیری کنیم باید برای هر حوزه و هر اتفاق احتمالی درآن بخش برنامه ریزی پیشگیرانه داشته باشیم. همانطور که گفته شد باید به لحاظ اقلیمی و آب هوایی متوجه وضعیت کشورمان باشیم. در این فصل شاهد بارش های سیل آسا هستیم. آیا مدیریت بحران برای مناطق حادثه خیز تدبیری اتخاذ کرده است و برای وقوع حادثه آمادگی لازم را دارد.
اگر کل کشور را درنظر نگیریم  و فقط در تهران شاهد یک حادثه غیرمترقبه باشیم مدیریت بحران تاچه حد برای بیش 10 میلیون نفر جمعیت برنامه ریزی کنترل شونده دارد.
باید بپذیریم که نیمه خالی لیوان برای ما بسیار جدی است و باید برای آن به لحاظ امنیتی، اقلیمی و دیگر حوادث احتمالی در حوزه های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی آمادگی داشته باشیم. امروز فقط در همین یک فقره ذکر شده درمورد احتمال درگیری در منطقه ما، آیا برنامه و آمادگی مناسبی در نظر گرفته شده است؟!