عدم توازن در خوراک دهی فرهنگی به اقشار جامعه

همانطور که کارشناسان حوزه رسانه تاکید می کردند راه اندازی و تقویت شبکه نمایش خانگی موجب ارتقای کیفیت و جذابیت آثار تولیدی خواهد شد. امروز می بینیم که آثار ساخت داخل و خارج از کشور که اغلب از کیفیت های بالایی برخوردارند در بستر نمایش خانگی پخش می شوند.
هرچند که به سبب نبود قوانین و مقررات حق کپی در کشورمان بسیار از آثار تولید شده را می توان در اینترنت دانلود کرد و دید، اما حرف بر سر این است که چرا نباید عامه مردم کشور از دیدن این آثار با کیفیت و جذاب بهره ببرند. مگر وظیفه رسانه این نیست که برای مخاطب جدای از پیام و اثربخشی اخلاقی و اجتماعی، اوقات خوش فراهم سازد.
پس چطور می توان این دوگانگی را در سیاست های رسانه ای کشور توجیه کرد که عده ای به سبب داشتن تمکن مالی و امکانات درسترسی به پلتفرم های نمایش خانگی اوقات جذابی را تجربه کنند اما بسیاری دیگر مجبور به دیدن تولیداتی باشند که جذاب بودن آنها به سبب نوستالژیک بودنشان است و بعضاً برای 30 تا 40 سال پیش هستند؟
تکرار و تکرار و تکرار به فصل جدایی ناپذیر شبکه های تلویزیونی مبدل شده است و دیگر خبری از تکثر سلیقه در آثار ساخته شده در بستر شبکه های سراسری وجود ندارد.
بحث برسر زیرسئوال بردن عملکرد رسانه ملی نیست، بلکه حرف از ضرورت ایجاد توازن در تولید آثار جذاب و با کیفیت همپا با شبکه های نمایش خانگی است. مردمی که در بسیاری از شهرها و شهرستان ها و روستاهای کشور زندگی می کنند حق دارند همپای مردمی که در پایتخت زندگی می کنند از تنوع فرهنگی و جذابیت آثار نمایشی بهره ببرد. رویه کنونی این توازن را برهم زده است و باید فکری به حال آن کرد.