تبعات بزرگ نمایی و کوچک نمایی جنگ

طی روزهای اخیر شاهد واکنش های بسیاری در داخل و خارج از کشور درمورد حمله متجاوزانه رژیم صهیونیستی به خاک کشورمان و مورد هدف قراردادن برخی مواضع نظامی بودیم.
بسیاری در خارج از کشور از این حمله یک عملیات هالیوودی ساختند و آن را نمادی از قدرت برای اسرائیل دانستند که توانسته با 100 جنگنده به حریم هوایی و مرزهای ایران وارد شود و اهداف مورد نظر را مورد اثابت قرار دهد و بدون هیچ مزاحمتی عملیات را به پایان برساند.
از سوی دیگر برخی در داخل از همان ساعات ابتدایی به شوخی یا تمسخر این عملیات را بسیار محدود و ناموفق دانستند و برای آن طنز ساختند. اگرچه این رویکرد از جامعه می تواند نوعی فعالیت مجازی تلقی شود اما چنین رویکردی از سوی مسئولان نشان از کم اهمیت دادن آنها از وضعیت کنونی دارد.
حساب خارج نشینان که مشخص است و نیازی به شفاف سازی غلو نمایی آنها نیست و تنها در یک فقره می توان تصاویر حمله دو طرف را برای مقایسه درکنار هم گذاشت وبه آن بسنده کرد.
اما درمورد رویکرد تمسخر آمیز اقشار کشور باید به چند نکته اشاره داشت تا افراد به درک عمیق تری نسبت به تحولات رخ داده و احتمالی در آینده باشند.
در حملات رژیم صهیونیستی به مواضع کشورمان چند تن از نیروهای نظامی ارتش و پدافند شهید شدند. بهای جان هریک از این نظامیان به اندازه جان 90 میلیون ایرانی ارزش دارد. لذا مسخره کردن و نادیده گرفتن اثرات این حمله در حقیقت نادیده گرفتن داغی عظیم بر دل مام میهن و خانواده های این حافظان امنیت است. لذا اینکه می گویند سر وصدای چهارشنبه سوری بیشتر از حملات اسرائیل بوده، نشانگر عدم درک ما نسبت به حساسیت و تبعات این حمله بوده است.
نکته دیگر اینکه گویا برخی چهره های رسمی کشور متوجه این موضوع نیستند که بعد از نزدیک به نیم قرن یک نیروی متجاوز به حریم کشور وارد شده است. در فرهنگ و ادبیات و آموزه های ملی و مذهبی ایرانیان خاک وطن همچون ناموس هر فرد ایرانی تلقی می شود که حاضر است برای آن از جان و مال و فرزند خود بگذرد. کما اینکه خانواده شهدای اخیر همین کار را کردند. لذا اینکه با رویکرد طنز این مسئله را سبک بشماریم،
آسیب های بسیاری را به لحاظ حقوقی و سیاسی و رویه های بین المللی برای کشور خواهد داشت.
اگر فردی غریبه به یکباره به منزل ما شبانه ورود کند، اما سرقتی انجام ندهد و یا بدون هیچ دست درازی خانه را ترک کند، آن را رها می کنیم و برای آن طنازی می کنیم؟!
به نظر درک شرایط و وضعیت کشور موضوعی است که برخی خواسته یا نا خواسته از آن دست شسته اند و اسیر تبلیغات مجازی شده اند و به جای اینکه مدافع حقوق ملت و کشور باشند تبدیل به توپچی های شبکه های اجتماعی شده اند برای این و آن توئیت می زنند.
این درحالی است که حادثه رخداده قطعاً در تاریخ و آینده سیاسی کشور ثبت و ضبط خواهد شد و آیندگان از آن به عنوان ورود یک متخاصم به حریم و مرزهای کشور یاد خواهند کرد. با چنین حساسیتی باید به این مسئله نگریست و برای آن دغدغه داشت.
مراد از این دغدغه مندی گریبان چاک کردن و تحریک افکار عمومی به شعله ور ساختن آتش جنگ نیست. بلکه مراد ایجاد یک اجماع داخلی و خارجی در محکومیت اقدام تجاوزکارانه رژیم صهیونیستی است تا جدای از بازدارندگی نظامی، زمینه پیگیری حقوقی این تجاوز را در عرصه بین الملل دنبال کنیم.
باید در میان افکار عمومی داخلی این مسئله را به صورت جدی جا انداخت که تمام توان کشور در راستای حفظ امنیت آنها صرف می شود اما به هرحال هر درگیری و جنگی تبعات و هزینه های خاص خود را خواهد داشت. اگر چنین رویکردی را فرهنگ سازی کرده بودیم قطعاً امروز به جای این طنزهای بی محتوا شاهد یک هم افزایی عظیم و ملی در فضای مجازی می شدیم تا نشان دهد که ایرانیان برای حریم و خاک خود چه اهمیتی قائلند و اگر کسی به آن تجاوز کند باید هزینه ای سنگین بپردازد.