توصیه هایی که اثر نکرد...

طی روزهایی که از سقوط دمشق به دست مخالفان مسلح و فرار بشار اسد از سوریه می گذرد، بسیاری از مسئولان داخلی در مورد هشدارهای چندین باره درمورد وضعیت نامناسب مدنی در این کشور به بشار اسد توضیحاتی داده اند.
وجه مشترک تمام روایت های مشابه درمورد سقوط بشار اسد این است که به وی بارها درمورد شنیدن صدای مخالفان و حتی مخالفان مسلح که عضو داعش نیستند توصیه و هشدار داده شده اما وی در عمل وقعی به این توصیه ها نگذاشته است.
شکی نیست که چنین رویکردی ازسوی دولت اسد قطعاً نتیجه ای جز این نیز نباید انتظارمی داشت. چرا که هیچ حکومتی بدون حمایت و پشتوانه مردمی قادر به ماندگاری و پایداری نیست.
ابتدا باید به خود نهیب بزنیم و بگوئیم که شرایط امنیتی در ایران به لطف و تلاش نیروهای نظامی و امنیتی و ازهمه مهمتر حمایت مردمی ورای شرایطی است که در سوریه مشاهده کردیم. اما باید از حوادث پیش آمده برای کشور سوریه برای خود پند بگیریم.
ما که معارض و مخالف مسلح نداریم، مخالف برانداز هم در داخل نداریم، اما براساس یک امر طبیعی بخشی از جامعه مخالف رویه های رایج هستند که این مخالفت نشان از تکثر سلایق و پویایی یک جامعه است. نکته حائز اهمیتی که موجب رشد و توسعه مدنی و متقابلاً تقویت بنیه های مردمی نظام می گردد توجه به همین مخالفین داخلی است که قصدی برای تخریب و تضعیف حکومت و آسیب به امنیت ندارد، و تنها وجه تمایزشان در نوع نگرش و تفکرشان به مسائل مختلف می باشد که ممکن است با متفاوت باشد.
بدون تعارف باید به این نکته اشاره داشت که طی سال های اخیر به سبب سومدیریت ها در حوزه های مختلف، برتعداد و اقشار این منتقدین و داخلی افزوده شده است. آنها بنایی برای برهم زدن نظم و امنیت ندارند، وگرنه می توان مخالفت ها را درمورد مسائلی همچون فیلترینگ، مسئله حجاب و عفاف، وضعیت بودجه، کیفیت رسانه ای و... مشاهده کرد.
مردم از وضعیت اقتصادی و شیوه مدیریت آن ناراحتند. طی سال های گذشته بیشترین فشارهایی که بر کشور وارد شده به سمت مردم منتقل شده و این مردم هستند که بار تمام این مشکلات ها در ابعاد داخلی و خارجی را به دوش گرفته اند.
به گفته مسئولان کشور طی سال های اخیر با درآمدهای مالیاتی اداره شده، اما همین یک مورد بیشترین فشاراقتصادی و مشکلات را در میان اقشار مردم به وجود آورده است. آیا مسئله ای به این مهمی نمی تواند مورد گفتگو و یا اصلاح قرار گیرد که موجب رضایت عامه مردم را فراهم سازد؟!
اگر ما مشکلات خود را درون خانواده داخلی حل کنیم، رسانه های خارجی دیگر چه می خواهند بگویند؟!. اگر ما مسائل فرهنگی را با گفتگو حل کنیم، کدام سازمان بین المللی می تواند برای ما تهدید محسوب شود؟! مهمتر ازتمام این موارد وقتی مردم اعم از مخالف و موافق رویه های جاری بتوانند حرف خود را بزنند و گوشی برای شنیدن وجود داشته باشد، چه باک از دسیسه های همسایگان و دشمنی ها و کارشکنی های غرب و شرق.
راه حل بسیار ساده است، اما نیاز به یک ظرفیت و درک لازم از سوی جریان ها و افرادی دارد که نگاهشان به امورات سیاسی،اقتصادی و اجتماعی تک بعدی است و تا این نگرش را اصلاح نکنند، هرچقدر هم که برای دیگران توصیه داشته باشند، نه برای آنها اثر خواهد داشت و نه برای خودمان...!.