چاره ای برای بی سوادی کنیم

شاید آنچه از تیتر این مطلب به ذهن خطور می کند تصویری از چند زن و مرد سن و سال دار و یک تخته سیاه روی یک صندلی باشد که در قالب بی سوادان یا نهضت سواد آموزی شناخته می شوند.
اما حقیقت این مطلب اشاره به کودکان و دانش آموزانی است که در سنین یادگیری هستند و در عین حال که به مدرسه می روند دچار بی سوادی خاموش هستند. این مسئله را طی مدت اخیر با اخبار مربوط به آمار آزمون تیمز مشاهده کردیم که طبق نتایج این آزمون، ۲۱ درصد از دانش‌آموزان ایران عملکرد بسیار ضعیفی دارند و از هر ۵ دانش‌آموز، ۲ نفر چیزی یاد  نمی گیرند!.
البته این مسئله زمانی نگران کننده می گردد که به سبب تعطیلات مختلف مدارس به سبب آلودگی یا سرمای هوا، روند کیفی آموزش ها به طور جدی افت می کند. این مسئله را بسیاری از خانواده ها مشاهده می کنند که بعضاً دانش آموزان از داخل رخت خواب با گوشی در کلاس حاضر می شوند و با حالتی غیر متمرکز پای صحبت های معلم می نشینند، البته اگر خوابشان نبرد!.
شکی نیست جدای این مسئله محتوای آموزشی و روش های به کارگرفته شده در سیستم آموزشی عامل جدی در کاهش سطح دانش فرزندان ایران گردیده است. اگر این مسئله را جدی نگیریم جدای از اینکه آینده این بچه ها به سمت تباهی خواهد رفت، در نگاهی کلان کشور از نیروی انسانی کیفی بی بهره خواهد شد. اگر امروز بذر دانش نکاریم فردا حاصلی نخواهیم داشت، این را باید جدی گرفت.