در سال‌های اخیر، تخریب محیط زیست به یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های جهانی تبدیل شده است و ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست و حجم تخریب ها به گونه ای باور نکردنی درحال انجام است. افزایش جمعیت، توسعه صنعتی و شهری، سو استفاده های رسمی و غیرقانونی از بستر محیط زیست و تغییرات اقلیمی باعث کاهش پوشش گیاهی و تخریب جنگل‌ها شده است. در این شرایط، درختکاری به عنوان یک راهکار مؤثر برای مقابله با این بحران، اهمیت ویژه‌ای پیدا کرده است.
در سال‌های اخیر، تخریب محیط زیست به یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های جهانی تبدیل شده است و ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست و حجم تخریب ها به گونه ای باور نکردنی درحال انجام است. افزایش جمعیت، توسعه صنعتی و شهری، سو استفاده های رسمی و غیرقانونی از بستر محیط زیست و تغییرات اقلیمی باعث کاهش پوشش گیاهی و تخریب جنگل‌ها شده است. در این شرایط، درختکاری به عنوان یک راهکار مؤثر برای مقابله با این بحران، اهمیت ویژه‌ای پیدا کرده است.
درختکاری نه تنها به احیای اکوسیستم‌های طبیعی کمک می‌کند، بلکه نقش حیاتی در کاهش آلودگی هوا و بهبود کیفیت زندگی انسان‌ها دارد. درختان با جذب دی‌اکسید کربن و تولید اکسیژن، به کاهش اثرات تغییرات اقلیمی کمک می‌کنند. همچنین، آنها با حفظ رطوبت خاک و جلوگیری از فرسایش زمین، به حفظ منابع آب و خاک کمک می‌کنند.
توسعه مستمر درختکاری در ایران نیازمند برنامه‌ریزی دقیق و همکاری تمامی نهادها و سازمان‌ها است. دولت باید با ایجاد سیاست‌های تشویقی و تأمین منابع مالی، پروژه‌های درختکاری را حمایت کند. همچنین، آموزش و فرهنگ‌سازی در میان مردم برای مشارکت در این طرح‌ها ضروری است. جوامع محلی باید به عنوان بازیگران کلیدی در این فرآیند شناخته شوند تا با مشارکت فعال خود، به حفظ و توسعه پوشش گیاهی کمک کنند.
در نهایت، درختکاری باید از یک روز سمبلیک در تقویم به یک فرهنگ عمومی و سیاست رسمی تبدیل شود. توسعه مستمر درختکاری نه تنها یک اقدام زیست‌محیطی، بلکه سرمایه‌گذاری برای آینده‌ای پایدار و سالم‌تر برای نسل‌های آینده است.
