دستاورد برنامه توسعه و چشم انداز برنامه ها تاکنون

در سال‌های اخیر، ایران با چشم‌اندازهای ۲۰ ساله و برنامه‌های توسعه‌ای متعددی به دنبال دستیابی به جایگاه برتر در منطقه و همچنین قرار گرفتن در جمع ده کشور قدرتمند جهان در برخی حوزه‌ها بوده است. هفتمین برنامه توسعه نیز به تازگی آغاز شده و بار دیگر این آرزو را در افکار عمومی زنده کرده است. اما واقعیت این است که هیچ‌یک از این چشم‌اندازها و برنامه‌ها تاکنون حتی ۵۰ درصد محقق نشده‌اند. این مسئله ما را به یک سوال اساسی می‌رساند: دستاورد ما برای این جهان و ملت‌ها چه بوده است؟

دستاورد برنامه توسعه و چشم انداز برنامه ها تاکنون

در سال‌های اخیر، ایران با چشم‌اندازهای ۲۰ ساله و برنامه‌های توسعه‌ای متعددی به دنبال دستیابی به جایگاه برتر در منطقه و همچنین قرار گرفتن در جمع ده کشور قدرتمند جهان در برخی حوزه‌ها بوده است. هفتمین برنامه توسعه نیز به تازگی آغاز شده و بار دیگر این آرزو را در افکار عمومی زنده کرده است. اما واقعیت این است که هیچ‌یک از این چشم‌اندازها و برنامه‌ها تاکنون حتی ۵۰ درصد محقق نشده‌اند. این مسئله ما را به یک سوال اساسی می‌رساند: دستاورد ما برای این جهان و ملت‌ها چه بوده است؟
در دنیای امروز، کشورها با چالش‌های متعددی روبرو هستند و تنها راه برون‌رفت از این چالش‌ها، توسعه پایدار و مبتنی بر نیروی انسانی ماهر است. متأسفانه، یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای ما در این سال‌ها، تربیت نیروی نخبه و ماهر بوده که متأسفانه اغلب آن‌ها به کشورهای غربی مهاجرت کرده‌اند. این واقعیت تلخ نشان‌دهنده این است که ما نه تنها نتوانسته‌ایم از نخبگان خود بهره‌برداری کنیم، بلکه خودمان به عاملی برای خالی شدن مغزها تبدیل شده‌ایم.
برای اینکه بتوانیم به هدف خود یعنی کشور اول منطقه بودن برسیم، باید تلاش کنیم تا نخبگان و جوانان خود را حفظ کنیم. آن‌ها سرمایه‌های اصلی هر کشوری هستند و بدون حضور آنها، هیچ توسعه‌ای ممکن نیست. این جوانان با ایده‌ها و ابتکارات خود می‌توانند به تحول کشور کمک کنند، اما اگر امید آنها در غرب محقق شود، دیگر جایی برای پیشرفت در کشور باقی نخواهد ماند.
ما باید به جای فرار از واقعیت‌ها، به شناسایی و رفع مشکلات داخلی بپردازیم. این مشکلات شامل عدم حمایت از نخبگان، نبود زیرساخت‌های لازم برای تحقیق و توسعه، و عدم توجه کافی به نیازهای جوانان است. اگر ما بتوانیم محیطی مناسب برای رشد و شکوفایی استعدادها فراهم کنیم، آنگاه می‌توانیم به دستاوردهای واقعی دست یابیم.
در نهایت، باید به یاد داشته باشیم که هیچ کشوری نمی‌تواند بدون توجه به نیروی انسانی خود به موفقیت برسد. ما باید از خود بپرسیم که آیا می‌خواهیم همچنان در سایه دیگر کشورها زندگی کنیم یا اینکه می‌خواهیم با اتکا به توانمندی‌های داخلی، آینده‌ای روشن برای ملت خود بسازیم؟ اگر بخواهیم به اهداف بلندپروازانه خود دست یابیم، باید از امروز شروع کنیم و فکری جدی به حال نخبگان و جوانان خود داشته باشیم. تنها در این صورت می‌توانیم به عنوان یک کشور پیشرو در منطقه و جهان شناخته شویم.