خط حمله ای که آتشین نیست

سه بازی ، دو مساوی و یک برد و یک گل زده؛ آماری نیست که باعث خوشحالی قهرمانی چهار دوره متوالی لیگ برتر باشد.
پرسپولیس همانقدر که می تواند به تعداد گل های دریافتی اش افتخار کند اما تعداد گل های زده این تیم سوال برانگیز است. یک گل زده و آن هم از روی نقطه پنالتی در سه بازی در لیگ بیستم آمار جالبی برای تیم یحیی گل محمدی نیست.
در مورد اینکه پرسپولیس در این فصل و تا اینجا کم گل زده است شاید دو دلیل اصلی وجود داشته باشد.
دلیل اول جدایی نیروهای اصلی در بخش تهاجمی است. مهدی ترابی ، علی علیپور و عیسی آل کثیر در ترکیب تیم نیستند و  همین وزن و برش را در خط حمله تیم کم کرده است.
اما دلیل دیگر می تواند فنی باشد. پرسپولیس با وجود آنکه نسبت به هر سه حریف بازی تهاجمی تری انجام می داد و به نوعی مالک توپ بود اما در خلق فرصت های خطرناک پرتعداد با مشکلاتی مواجه شده است.
لیگ برتر فوتبال ایران در بیستمین دوره هرچقدر از ستاره و بازیکنان تاثیرگذار خالی شده اما از نظر تاکتیک و استراتژی تیمی می توان گفت بهترین دوره است. با ورود مربیان جوان ، برنامه های تاکتیکی و استراتژی های متفاوت برای مقابله و از کار انداختن برنامه های حریف در مسابقات به کار گرفته می شود.
موضوعی که پرسپولیس در سه بازی اول لیگ به خوبی آن را لمس کرد ، تاکتیک های منسجم دفاعی و بستن راه های نفوذ این تیم بود.
هرچند پرسپولیس این هفته ابتدا با یک روش متفاوت به میدان رفت تا به نوعی ترکیبی که در فینال لیگ قهرمانان بازی می کند را محک بزند اما در حتی نیمه دوم که با ورود پهلوان و امیری کارهای ترکیبی و تیمی روند بهتری پیدا کرد نتوانست فرصت های زیادی را روی دروازه حریف به وجود بیاورد.
این اتفاقی است که در بازی برابر سایپا و صنعت نفت هم برای پرسپولیس رخ داد و داستانی است که ادامه دار خواهد بود. پرسپولیس در حالی سه بازی برگزار کرده که می توان گفت در حدود هفده مسابقه با همین سبک و سیاق را در لیگ امسال پیش رو دارد. تیم هایی که الگویشان اتلتیکو مادرید و برخی دیگر از تیم های موفق سال های اخیر است که توانسته اند با بازی تدافعی برابر حتی بزرگترین تیم ها نتیجه بگیرند.
شاید به جز سه ، چهار تیم که برابر پرسپولیس باز بازی خواهند کرد این تیم باید خودش را برای بازی با تیم هایی که با تاکتیک های شدیدا تدافعی مقابلش بازی می کنند آماده کند. در مسابقاتی مثل بازی برابر نفت مسجد سلیمان ، پرسپولیس برای رسیدن به گل اول که می تواند بخش مهمی از گره دفاعی را حریف را برایش باز کند نیاز به ارسال های دقیق و نیروی تمام کنندگی بالا در هجده قدم و همچنین استفاده از قدرت شوتزنی و تمام کنندگی روی ضربات ایستگاهی دارد.
موضوعی که دست کم در این سه بازی هنوز پرسپولیس نتوانسته از آن بهره ببرد. یکی از دلایلی که در مورد موفقیت پرسپولیس در لیگ قهرمانان بیان می شد عملکرد خوب بازیکنان کناری و تاثیر گذاری مدافعان و هافبک های چپ و راست روی گل های به دست آمده بود اما در همین بازی آخر ، سانترهای ارسالی از چپ و راست غیر از یک مورد که وحید امیری توانست با دریبل مدافعان از روی خط هجده قدم سانتر خوبی را روی سرشجاعی بفرستد ، عملا سانترهایی نبودند که تیم را به گل
برسانند.
پرسپولیس در حالی در سه بازی تنها یک گل به ثمر رسانده که بزرگترین دلواپسی در مورد این تیم، بازی فینال لیگ قهرمانان است. پرسپولیس در آن بازی وحید امیری و احسان پهلوان را هم نخواهد داشت و یحیی ترکیبی نزدیک به آنچه در نیمه اول بازی نفت مسجدسلیمان به میدان فرستاد را برای فینال در اختیار دارد.