كشاورزان؛ خريد سر زمين، قاچاق و صادرات ناكام!

يكي از مهم‌ترين نيازهاي كشور در شرايط بحران اقتصادي، خروج و رهايي از اقتصاد تك محصولي است؛ و اين يعني علاوه بر نفت، بايد به بازارهاي ديگري كه مي‌توانيم براي آن‌ها محصول توليد كنيم، هم نيم‌نگاهي داشته باشيم. يكي از اين بازارها، بازار محصولات كشاورزي است، كه البته از آن‌جا كه تا همين دوسه سال پيش توجه چنداني به صادرات در اين زمينه نمي‌شد، در رابطه با صدور محصولات كشاورزي، دانش وآگاهي كافي وجود ندارد. فروختن محصول كشاورزي در داخل، با صدور آن به خارج از كشور، تفاوت‌هاي فراواني دارد، اهم اين تفاوت‌ها برمي‌گردد به استانداردهاي موجود در اين زمينه. استانداردهايي كه براي هر دو كشور مبداء و مقصد مهم است. البته شناختن بازارهاي جهاني و نيازهاي هر كشور نيز لازم است، نمي‌توان به اين راحتي، محصولي را بار زد و براي فروختن آن از مرز گذشت و وارد يك كشور ديگر شد؛ موردي كه چند وقت پيش در مورد محصول گوجه فرنگي و كشورعراق اتفاق افتاد، چرا كه در اين زمينه كيفيت‌سنجي مناسب صورت نگرفته بود.
همچنين است وضعيت اسفبار كشاورزان مينابي كه به اميد فروش خوب، كشت خارج از فصل انجام دادند، كه با قيمت بسيار ارزان محصول بادمجان مواجه شده و نه فقط نتواستند محصول خود را صادر كنند كه در داخل هم بازار فروش نداشتند و در نهايت آن‌چه اتفاق افتاد اين است كه بادمجان‌ها نصيب شتر و دام‌هاي ديگر شد!
دست‌اندركاران بخش كشاورزي بايد متوجه اين نكته مهم باشند كه صدور محصولات کشاورزی چندان آسان نیست. محصولات کشاورزی مانند همه کالاها برای صادرات نیازمند استانداردهای صادرات محصولات کشاورزی  هستند. برای صادرات محصولات کشاورزی فقط  استانداردهای کشور مبداء کافی نیست، در واقع  پیش از استانداردهای مبداء، کالاهای تولید شده باید استانداردهای کشور مقصد یا مصرف‌کننده  را داشته باشد.
 یکی از چالش‌های اساسی در بخش کشاورزی این است که تولید محصولات کشاورزی در کشور ما صادرات‌محور و براساس تکمیل زنجیره تولید نیست.
در شرایطی‌که تولید محصولات کشاورزی تجاری نبوده و همچنان معیشت‌محور باشد و به‌سوي صنعتي شدن پيش نرود، طبیعتا کشاورزما به نیت صادرات، تولید نمی‌کند و استانداردی نیز رعایت نمی‌شود.بنابراين، طبیعی است که صادرات این محصولات هم با مشکل مواجه و هدررفت آن بالاست و به همين دليل روزبه‌روز از تعداد اقلام صادراتی کاسته شود.