کنترل قیمت یا درآمدزایی از تورم؟

با افزایش تورم، طبعا همه‌چیز، هر نوع کالای مصرفی و غیرمصرفی، به جا یا بی‌جا، و البته تا حدود زیادی غیرمنطقی، به‌شدت گران شده است. این گرانی، نه فقط نیازهای اساسی آنان را دور از دسترس و گاهی حتی غیرقابل دسترس کرده که موجب شده فشارهای مضاعف دیگری از سوی برخی دستگاه‌ها برآنان وارد شود.
تورم و گرانی، از سویی موجب برچیده شدن بساط برخی تولیدکنندگان، بیکارشدن برخی و کوچک شدن سفره مردم و قسطی شدن نان شده، به گفته آمار برخی مسئولان نگران، تورم و گرانی، حتی موجب شده جوانان از تشکیل خانواده و خانواده از فرزندآوری سرباز زنند و این یعنی هم سفره‌ها کوچک شده‌اند و هم خانواده‌ها. شاید برای برخی از مردم تورم و گرانی، تا حدومرزهایی قابل تحمل باشد. اما طبعا برای بسیاری چنین تحملی میسر نیست.
اما در این بحبوبه گرانی و نان قسطی، ناگهان یک کارگر از طبقه متوسط به پائین، که با هر وام و قرضی که در امکانش بوده در سال‌های گذشته، مسکنی
 50 متری تهیه کرده، اکنون به‌خاطر تورم و گران شدن خانه‌اش، باید مالیات بپردازد!
خانه‌ای که اگر این کارگر آن‌را بفروشد تحت هیچ شرایطی نمی‌تواند آن‌را تبدیل به احسن کند و خودش هم در گران‌شدن آن نقشی نداشته است. و این دقیقا مصداق کاسبی کردن از تورم است؛ آن‌هم درجایی‌که وظیفه مسئولان کنترل قیمت است به هرنحو ممکن. برای چنین کارگری چگونه ممکن است در حالی‌که در تهیه نان شب و لباس و پوشاک زمستانی فرزندانش مانده، به سرپناهی که بدون اراده او گران شده، ماليات هم بپردازد؟ و اصولا چرا چنین افرادی که در جامعه کم هم نیستند، باید هزینه عدم توانایی کنترل قیمت از سوی برخی مسئولان را بپردازند؟ هر تصمیمی باید برپایه دانش، آگاهی و لمس مشکلات مبتلابه جامعه و مردم گرفته شود، همچنان  که دربحران کرونا، بسیاری از کشورها، تا توانستند بر مردم خود آسان گرفتند تا فشارهای مضاعف بر آنان وارد نشود، طبعا انتظار مردم ما از دولتمردان محترم و متعهد نیز چیزی بیش از این نیست.