گویا "راه حل سخت" را دوست داریم!

کشور در برهه از زمان قرار گرفته است که کرونا زمین و زمان را به چالش کشیده و باید با تمام توان با آن مبارزه کرد و از سوی دیگر با مشکلاتی مواجه است که همچون کرونا کشنده و عذاب آورند. سختی های معیشتی، نارسایی های تولید، سیستم گسترده تحریم ها، عدم مدیریت پتانسیل های داخلی و... تنها بخشی از معضلاتی هستند که وقت و انرژی کشور را گرفته اند.

اما آنچه نمک بر این زخم ها و مشکلات است، چند دستگی و تفرقه سیاسی میان نیروهای داخلی است و در این میدان رقابتی نه تنها رحمی به وضعیت مردم نمی کنند، بلکه صلاح و مصلحت کشور را در برابر قدرت های خارجی فدای منافع خود می کنند.
جای فكردارد که وزارت خارجه کشورمان باید بیانیه صادر کند تا تبلیغات گسترده علیه عملکرد و برنامه های مذاکراتی خود را خنثی نماید و از جریان های داخلی بخواهد که فیتیله تخریب را پایین بکشند و برای اثبات عملکرد خود پای مقامات عالی نظام را وسط بکشند و آنها را حاضر و ناظر بر گام به گام مذاکرات بدانند. 
طرح این موضوع حمایت از عملکرد و سیاست های دستگاه دیپلماسی کشور نیست، کما اینکه انتقاداتی به آنها داشته و داریم. اما بحث بر سر عدم وجود وحدت رویه در تببین و حمایت از سیاست خارجی و منافع ملی کشورمان است. چه می شود که دستگاه سیاست خارجی یک کشوری در میدان جنگ دیپلماتیک است و در داخل بیشتر از رسانه های خارجی اقدام به تخریب آنها زده می شود.
مسئله ساده است. یا تیم مذاکره کنندگان ما برگزیدگان ملت و حکومت هستند که برای این پیکار انتخاب شده اند و به گفته خودشان روند جزء به جزء مذاکرات با تصمیم مقامات عالی رتبه نظام پیش می رود. یا همان آفت همیشگی این بار بریکی از ارکان منافع ملی کشور یعنی سیاست خارجی رخنه کرده و به بهانه های مختلف در صدد تامین خواسته های فردی و گروهی جریان های سیاسی برآمده است.
اگر تیم مذاکره کننده معتمد حکومت است، پس هرگونه کارشکنی و تضعیف عملکرد آنها خیانت به کشور و ملت است و باید این رویه از سوی مراجع قدرت و نظارت قضایی پیگیری شود تا صدایی واحد از کشور به خارج کشور مخابره شود و بی جهت موضع کشورمان نزد قدرت های خارجی متزلزل جلوه نکند.
مردم چشم امید به تغییر شرایطی دارند که حداقل بخشی از فشار از روی دوششان برداشته شود تا نفسی بکشند. واقعاً سخت است که درد نان کمر خانواده ها خمیده کرده باشد و در عوض مسئولان به زد و خورد سیاسی بپردازند و هر روز از گوشه ای از کشور نسخه ای جدید برای زندگی مردم تجویز شود و به کسانی که تا پیش از این اعتماد شده بود انگ و 
برچسب های مختلف زده شود. دراین شرایط باید مردم را به آرامش رساند، اما گویا نسخه ای از آرامش را باید برای سیاسیون تجویز کرد و از آنها خواست که به خاطر مردم مظلوم ایران هم که شده کمی برای منافع کشور از مواضع خود کوتاه بیایند و حداقل در امر سیاست خارجی 
هم صدا شوند و اگر هم نیستند حداقل بگذارند کسانی که مسئولیت دارند به وظیفه خود عمل کنند تا عمر دولتشان به سرآید و بعد از آن سلیقه ای دیگر اعمال شود.