تغییر معنا در شهر، نیازمند تغییر در ساختار است

سه شنبه‌های دوچرخه سواری شهردار تهران، تا پیش از پاندمی کرونا، روشی بود برای ترویج استفاده از دوچرخه به‌جای خودرو در شهر ورود مسیرهای مختلف. شاید یک هدف دیگر شهرداری تهران در استفاده از دوچرخه، این بود که به مردم ثابت شود با دوچرخه می‌توان به خرید و محل کار رفت و در عین حال هم ورزش کرد و هم در کم شدن آلودگی هوا موثر بود. تمام این اهداف در سخنان شهردار تهران نمایان است:«ما تلاش كرديم بگوييم كه مي‌شود در اين شهر با دوچرخه هم سر كار رفت. معني  با دوچرخه سر كار رفتن اين است كه هر دوچرخه‌اي كه سر كار مي‌رود يك ماشين كم مي‌شودمعني‌اش اين است كه سلامتي شما تضمين مي‌شود. معني‌اش اين است كه هواي شهر بهتر مي‌شود.» 
اما نکته مهم این است که چگونه در شهری که تنها برخی محله‌ها و خیابان‌های آن، مسیر دوچرخه‌سواری دارند-اگر به تسخیر موتورسواران درنیامده باشند!- در شهری که محلات مختلف آن، اختلاف ارتفاع دارند، و شهر به طورکلی در تسخیر راه‌بندهای آهنی بر سر هر کوچه و خیابان است، می‌توان با دوچرخه به سرکار و خرید رفت؟ 
درخواست شهردار از مردم برای تغییر در معنای شهر، کاملا درست و به‌جاست، اما تغییر معنا، در این مورد خاص، با تغییر اساسی زیرساخت‌های شهر را امن کردن و غلبه نمودن دوچرخه در شهر است. درست مانند تمام آن کشورهایی که به‌جای خودرو و بیش از آن، دوچرخه مورد استفاده قرار می‌گیرد. این غلبه دوچرخه بر خودرو، با رهانیدن شهر از سیطره مسیرهای خودرو و راه‌بندهای آهنی است. وگرنه در چند خیابان و محله شهر، 
نه مسیر دوچرخه سواری، بلکه امکان دوچرخه‌سواری وجود دارد؟ در برخی محلات و خیابان‌ها، دوچرخه‌سوار ناچار است مدام در مسافت‌های مختلف، از دوچرخه‌اش پیاده شده و از یک مانع آهنی رد شود، و با پستی‌ها و بلندی‌ها و چاله‌چوله‌های مسیر به نحوی کنار بیاید. با این تفاصیل به 
نظر می‌رسد فعلا نه درباره تغییر معنا، که باید در باره تغییر ساختارها، صحبت کرد و گرنه با وجود مواردی که بدان‌ها اشاره شد، دوچرخه‌سواری در شهر تهران روش پیشنهادی چندان ایمنی نیست.