روایت ادامه‌دار خیابان‌خوابی همراهان بیمار

برخی از همراهان بیمارانی که از شهرستان برای درمان طولانی، به تهران آمده‌اند، ناچارند در این مدت در کنار خیابان‌های اطراف بیمارستان بیتوته کنند، به‌ویژه در موقعیت بحرانی پاندمی، آنان ترجیح می‌دهند کوچه‌ها و خیابان‌های اطراف را برای این نوع اسکان انتخاب کنند، تا هم در دسترس بیمار خود باشند و هم از احتمال ابتلا به دور. چهارسال از زمانی که وزیر بهداشت وقت از تاسیس
«همراه‌سرای بیمار» خبر داده، می‌گذرد و در این مدت اتفاق خاصی نیفتاده و هنوز از «همراه‌سرای» فوق خبری نیست. زمانی برخی از خیرین به کمک این همراهان شتافتند و تلاش کردند برای آنان مکان‌هایی با امکانات حداقل بهداشتی تهیه کنند. اما با بروز بحران کرونا، این کمک‌ها نیز قطع شده است. بیمارستان‌ها، در حال حاضر حتی از پذیرش برخی از بیماران خودداری می‌کنند، بنابراین طبیعی است که جایی برای همراهان بیمار نداشته باشند؛ این مشکل را بگذارید در کنار این‌که اغلب بیمارستان‌ها، خرید دارو و وسایل مختلف را برعهده بیمار و لاجرم همراهان وی می‌گذارند، پس نمی‌توان بیمار را در بیمارستان رها کرد و باید کسی یا کسانی از نزدیکانش باشند تا این اقدامات را که اساسا وظیفه بیمارستان است، برای بیماران خود انجام دهند. به این ترتیب گاهی سکونت همراهان بیمار، در اطراف بیمارستان‌ها، طولانی شده و تا دوسه ماه ادامه می‌یابد، درحالی‌که این افراد به سرویس‌های بهداشتی مختلف و حتی غذای مقوی و مناسب دسترسی ندارند و احتمالا خود اینان نیز در معرض آسیب‌های مختلف جسمی و روانی قرار می‌گیرند.در این میان برخی سودجویان نیز وارد میدان شده و مسکن و سوئیت و پانسیون‌هایی با قیمت‌های گزاف به این افراد پیشنهاد می‌دهند که طبعا پرداخت چنین هزینه‌هایی در کنار هزینه‌های بیمارستانی ازعهده این افراد خارج است.
تدارک مکانی به نام «همراه‎سرا» نه قول و وظیفه یک مدیرسابق، که یک وظیفه انسانی در برابر شهروندان بوده و هرمسئول ذیربطی موظف به انجام وظیفه خویش در این زمینه است.