چگونه می‌توان وزیر گردشگری را برای گردشگران خارجی دلتنگ کرد؟

در حالی‌که اغلب کشورهای توسعه‌یافته، با سرعت در حال انجام واکسیناسیون هستند، امید برخی از کشورهای توریستی به بازگشایی این صنعت و ورود گردشگران خارجی به کشورهای‌شان، افزایش یافته است؛ بدین معنا که برخی کشورها که به میزان رضایت‌بخشی از واکسیناسیون رسیده‌اند، مرزهای خود را به‌روی کشورهای دیگر گشوده‌اند. در این میان سخن وزیر گردشگری فرانسه جالب است که با شروع روند گردشگری در این کشور گفته است:
«دل‌مان برای خارجی‌ها تنگ شده بود.» این دلتنگی یعنی این‌که با واکسیناسیون و رعایت پروتکل‌های بهداشتی، صنعت گردشگری در این کشور در حال ورود به حالت عادی و در نتیجه درآمدزایی مورد انتظار است. مسلما با ورود و خروج مسافران که بر اساس پروتکل‌های مصوب انجام می‌شود، چنین کشورهایی درگیر پیک‌های مختلف پاندمی نه شده‌اند و نه خواهند شد. اما در همین کشور خودمان، تنها با تردد در شهر و یا مسافرت‌های بین شهری- نه با خودروی شخصی بلکه با وسايل نقلیه عمومی- از پیکی خارج و به پیک دیگر وارد می‌شویم. چنین اتفاقی نشان‌دهنده آن است که اراده محکم و بازدارنده‌ای در زمینه نظارت بر کنترل پروتکل‌ها در هنگام سفر وجود ندارد؛ مردم که اجازه ندارند با خودروی خود به مسافرت بروند و باید جریمه‌های سنگینی بپردازند؛ پس اغلب آنان با وسايل نقلیه عمومی که قول رعایت پروتکل‌ها در سیستم آن‌ها داده شده، مسافرت می‌کنند، بگذریم از این‌که حتی اجازه چنین مسافرت‌هایی با توجه به سه رقمی بودن قربانیان هنوز هم جای چندوچون دارد. اما گر وزارت گردشگری ما همچنان مصر است گردشگری توسط این دستگاه و تورها و هتل‌های این وزارتخانه انجام گیرد، تا چه حد بر رعایت پروتکل‌ها نظارت دارد؟ و آیا روند واکسیناسیون و رعایت پروتکل‌ها، ما را هم از دلتنگی برای دیدن خارجیان خواهد رهانید؟