آمار خودكشي در مترو؛ شيب صعودي ملايم اما نگران كننده

     ايستگاه‌هاي مترو، مدتي است تبديل شده‌اند به ايستگاه آخر زندگي افرادي كه به هر دليلي توان رواني ادامه زندگي را در خود نمي‌بينند. تعداد خودكشي در ايستگاه‌هاي مترو نسبت به خودكشي به روش‌هاي ديگر، افزايش معناداري ندارد. اما نگراني از جايي آغاز مي‌شود كه اين روش هم به انواع روش‌هاي ديگرِ خودكشي افزوده شده است و با شيبي ملايم در حال افزايش است.

    بهمن ماه سال گذشته شهردار وقت تهران، دستور اجراي سيستم‌هاي حائل بين سکوها و قطارهاي مترو موسوم به سيستم P.S.D را صادر کرده بود.

    اما اينك رئيس پليس مترو تهران خبر مي‌دهد كه به احتمال قوي در 35 ايستگاه متروي تهران از ديوارهاي شيشه‌اي استفاده خواهد شد و اقدامات كارشناسي و زيرساختي در اين مورد در حال بررسي است.

    اولين خودكشي در مترو تهران، درفروردين سال 84 اتفاق افتاد و از آن سال به بعد، تقريبا هرسال 5 درصد به آمارخودكشي در مترو افزوده شده. ايستگاه مترو، به ويژه ايستگاه‌هاي پرازدحام، مكان‌هاي مناسبي براي خودكشي هستند؛ چراكه در ازدحام جمعيت، اغلب مسافران در پي آن هستند به هر نحوي كه شده سوار واگن شوند و البته در اين ميان يكي هست كه خود را به فشار جمعيت مي‌سپارد تا روي ريل‌هاي قطاري كه در حال نزديك شدن است، سقوط كند.

    خودكشي در مترو، تنها مختص كشورما نيست و در اغلب كشورهايي مانند فرانسه و ژاپن نيز رخ مي‎دهد. اين كشورها در ايستگاه‎هاي پرتردد خود از مانع‎هاي شيشه‎اي، فلزي و تلقي استفاده كرده‎اند. تصميم پليس مترو در اين زمينه نيز با توجه به افزايش چنين مواردي، تصميمي بسيار لازم است، هر چند دير، چرا كه در زمينه تكنولوژي‌هايي كه وارد كشور مي‌شود بيش از هرچيزي بايد به تجربه و آثار رواني و اجتماعي آن‌ها نيز توجه كرده و از همان ابتدا از تدابير از پيش استفاده شده، سود برد.