بازگشت تهران به شرایط پیشاکرونایی و نگرانی‌های بهداشت جسمی و روانی

 تصمیم بینابینی دولت در مورد هم حفظ سلامت مردم و هم حفظ اقتصاد کشور و معیشت خانواده در کنارهم در روزگارکرونایی موجب شده بسیاری از کارکنان و کارگران به محل کارخود بازگردند و همین بازگشتن، یعنی تردد و ازدحام در شهر، آن هم درحالی‌که همه این افراد نه خودروی شخصی دارند و نه آن‌قدر درآمد که ازتاکسی‌های اینترنتی استفاده کنند؛ و همین موجب شده وضعیت استفاده از وسایل نقلیه عمومی به همان وضعیت ازدحام و تراکم سابق بازگردد. و از آن‌جا که برخی از مردم موارد بهداشتی مثل استفاده از ماسک را رعایت نمی‌کنند، با ترکم که در این وسائل هست، احتمال ابتلای تهرانی‌ها به بیماری افزایش یافته، چنان‌که در هفته گذشته طبق اعلام معاونت وزارت بهداشت یک سوم فوت‌شدگان کروناویروس تهرانی‌ها بودند.
اما این تنها یک سوی ماجراست؛ آن سویی‌ که معاونت بهداشت به آن نظر دارد و گفته است:«بازگشایی برخی صنوف و اجرای طرح فاصله‌گذاری هوشمند، به معنای فراموش کردن لزوم رعایت اصول بهداشت فردی و اجتماعی و عادی شدن شرایط شیوع کروناویروس، نیست.» اما در ادامه افزوده که:«اثر بازگشایی‌ها بر افزایش تعداد بیماران به مدت ٥ روز، افزایش شمار بیماران بستری در بیمارستان‌ها به مدت ١٥ روز و مرگ و میر به مدت یک ماه بعد از شروع فعالیت‌ها مشاهده خواهد شد.» این سویه‌ای است که وزارت بهداشت در روزگارکرونا مربوط می‌شود؛ حفظ سلامت جسمی مردم.
اما این ترددها و ازدحام و تراکم، سویه دیگری هم دارد؛ به گفته فرمانده ستاد مقابله با کرونا:«در کلان‌شهر تهران ‏حداقل ۲۱ درصد شهروندان تهرانی در معرض بار جدید اضطراب‌زائی متاثر از ‎كرونا قرار گرفته‌اند.» بار جدید اضطراب، دقیقا برمی‌گردد به تردد والدین در شهر و حضور آنان در محل کار و سپس بازگشتن آنان به منزل با این نگرانی که احتمالا در یکی از این روزها، یا خودشان و یا یکی از اعضای خانواده به واسطه حضور آنان در بیرون از منزل، به این بیماری مبتلا خواهند شد؛ چرا که رعایت اصول بهداشتی و فاصله‌گذاری هوشمند، عملا با این تعداد شهروند و کم بودن ناوگان حمل  و نقل عمومی، ناممکن است. نکته جالب در فاصله‌گذاری هوشمند این است که در کنار رعایت تاکسی‌ها در کم کردن مسافران صندلی عقب به شرط اضافه کردن کرایه، اتوبوس‌ها اما با افزودن بر میزان کرایه، این فاصله‌گذاری را رعایت نمی‌کنند و حتی مسافر سرپایی هم سوار می‌کنند؛ شاید چاره‌ای ندارند، شاید طمعکارند، شاید هرچیز دیگری ... به هر حال این مشکلات بر نگرانی 21 درصدی مردم افزوده است و در این همه فشار و اضطراب و استرس، بر اعصاب و عملکرد و کیفیت کار آنان و بر خورد با ارباب رجوع و حتی افراد خانواده تاثیر خواهد گذاشت؛ چنین است که آمارهای بهزیستی از افزایش میزان پرخاشگری و آزار و اذیت‌های خانگی خبر می‌دهد.
پس در عمل آن‌چه دیده می‌شود، وابسته بودن تمام این حلقه‌ها در ایجاد شرایط نا امن و پر اضطراب زیستن در شهر و خانواده است که تبعات آن از همین امروز قابل مشاهده است.