رونق املاک ترکیه برای چیست؟!

اتحادیه مشاوران املاک کشور اعلام کرده: " تعداد معاملات ماهیانه در شمیرانات به حدود یک سوم تعداد خانه‌هایی که ایرانیان هر ماه در ترکیه خریداری می‌کنند رسیده است؛ ماه گذشته ۲۵۹ فقره خرید مسکن در منطقه ۱ تهران داشتیم در حالی که ایرانی‌ها حدود ۷۰۰ خانه در ترکیه خریدند".
البته این آمار درمورد تعداد پرونده های کلاهبرداری از ایرانیان در ترکیه و دبی و گرجستان مطرح شده و با بیان اینکه ایران کشوری چهارفصل با فرهنگ و غنی است از مردم خواسته به جای سرمایه گذاری های
بی پشتوانه در کشورهای دیگر، به خرید ملک در کشور خودمان اقدام کنند.
اما نکته ای که دراین آمار و توصیه های لحاظ نشده، موضوع قیمت هر متر ملک و زمین در ایران وترکیه است. باتوجه به افزایش قیمت مسکن طی چند سال اخیر و کاهش ارزش پول ملی،خرید خانه برای اکثریت مردم ایران تبدیل رویا شده و بعضاً مردم حتی به خرید خانه فکر هم نمی کنند.
امروز کمترین قیمت مسکن در جنوبی ترین نقاط تهران و مناطق حاشیه نشین بین متری 20 تا 30 میلیون تومان است.
 یعنی یک کارگرساده برای خرید یک خانه 40 متری حداقل به یک میلیارد تومان نیاز دارد. این کارگر در خوش بینانه ترین حالت بین
 3 تا 4 میلیون تومان دستمزد می گیرد. با این رقم چقدر طول می کشند تاخانه دار شود.اگر هم پس اندازی داشته باشد و بخواهد به طور سنتی طلای زن و بچه خود را بفروشد و وام مسکن بگیرد، نهایتاً نیمی از این رقم
(یک میلیارد تومان) را تامین کند. آیا با 500میلیون تومان در تهران و حتی در
شهرستان ها می توان خانه خرید؟!
اما با همین رقم می توان در ترکیه خانه خرید و قیمت مسکن در ترکیه به مراتب ارزان تر از ایران است. لذا علت رونق گرفتن کارکرد مشاورین املاک در ترکیه نسبت به مشاورین املاک ایرانی صرفاً دلایل مهاجرتی و یا از سر نارضایتی های سیاسی و اجتماعی و یا داشتن اقامت یک کشورخارجی نیست. بلکه به صرفه بودن خرید ملک در این کشور است. کما اینکه قیمت اجاره خانه نیز در شهری توریستی و بین المللی همچون استانبول به مراتب ارزان تر تهران است.
ممکن است به سبب هزینه های جاری زندگی و نبود شغل مناسب و کاهش ارزش پول ملی در مقابل دیگر ارزهای خارجی، شاهد عدم توانایی مهاجرین برای تامین هزینه هایشان در کشورهایی مثل ترکیه ویا دبی باشیم اما مسئله خرید خانه در ترکیه توجیه مالی دارد.
بیان این مطالب ترویج مهاجرت و ترغیب جامعه برای سرمایه گذاری و زندگی در ترکیه و دیگر کشورهای همسایه نیست. بلکه با دیدن این مسائل و نگاه به واقعیت ها بدون محافظه کاری و خودفریبی، باید از خود بپرسیم که برای تامین نیازاولیه بشر یعنی داشتن مسکن چه اقداماتی برای مردم و اقشار آسیب دیده جامعه انجام داده ایم و چه برنامه هایی را در دست کار داریم.
متاسفانه تاکنون طرح های مختلف برای خانه دار شدن مردم و به ویژه اقشار نیازمند در ادوار گذشته به ثمر ننشسته و صرفاً هزینه های بسیاری از منابع کشور صرف این پروژه ها شده و حاصلی برای مردم نداشته است. امیدواریم این بار وعده ساخت چهارمیلیون مسکن در دوره چهارساله ریاست جمهوری سیزدهم محقق گردد و مردم بتوانند به رویای خانه دار شدن خود برسند.