عدم سلامت تغذیه ای و عواقب جبران ناپذیر آن

شاید به زعم برخی خوانندگان و یا مسئولان بیان فقر غذایی برای جامعه، کمی اغراق آمیز و یا باورنکردنی باشد. کافی به برخی آمارها درمورد سبد غذایی و مصرف مواد غذایی موثر در رشد و سلامت یک جامعه نگاهی بیندازیم تا متوجه شویم در چه جایگاهی قرار گرفته ایم.
گوشت به لحاظ پروتئینی یک منبع اصلی است و تنها طی یک سال گذشته از میزان 12 کیلو مصرف در سال به 6 کیلو رسیده است. بنابراعلام سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد(فائو) در حال حاضر، مردم کشورهای در حال توسعه سالانه حدود ۳۲ کیلوگرم گوشت مصرف می‌کنند ولی این میزان در کشورهای توسعه یافته ۸۰ کیلوگرم است. همچنین مطالعات دانشگاه هاروارد محدوده مصرف بهینه گوشت قرمز را روزانه بین ۵۰ تا ۱۰۰ گرم نشان داده که معادل سرانه مصرف سالانه ۱۸.۲ تا ۳۶.۵ کیلوگرم است. حال ما کجای این آمار ایستاده ایم و چه تبعاتی درانتظار ماست!.
از سوی دیگر رئیس اتحادیه سوپرمارکت ها از تعطیلی 20 درصدی این واحدها طی ماه های اخیر خبرداده و دلیل آن را گرانی مداوم اجناس،کاهش خرید مردم و افزایش هزینه های جاری همچون اجاره و مالیات و قبوض برق دانسته است. وقتی یک سوپرمارکت به سبب عدم خرید مردم بسته شود یعنی مردم کمتر می خورند،وقتی مردم کمتر بخورند یعنی امنیت غذایی جامعه دچار فقر شده و تبعات ناشی از آن برای نسل امروز و آینده کشور تهدید به حساب می آید.
همچنین برخی نهادهای حمایتی در ارتباط با جامعه کارگری اعلام کرده اند که بسیاری از خانواده ها لبنیات را به سبب گرانی از سفره خود حذف کرده اند و حتی دیگر قادر به خرید تخم مرغ به عنوان یک غذای ساده نیستند!. آیا یک کارگر توان تهیه برنج ایرانی کیلویی 50 هزارتومان و یا برنج خارجی 40 هزارتومان را دارد؟!
اینها اغراق و سیاه نمایی نیست، بلکه واقعیت های جامعه بسیار عمیق تر از معنای این جملات است.