انتخابات عراق و چالش های منطقه ای

انتخابات پارلمانی عراق درحالی برگزار شد که براساس اعلام نتایج اولیه جریان صدر با کسب اکثریت پارلمان (73 کرسی)دست بالا را در میان دیگر جریان های سیاسی دارد. دراین زمینه باید به عدم موفقیت ائتلاف فتح به ریاست هادی العامری اشاره کرد که تنها 14 کرسی به دست آورده و ائتلاف قانون به ریاست نوری المالکی 37 کرسی به دست آورده اند و دست پایین را در جریان تشکیل دولت آینده خواهند داشت. نکته قابل توجه دیگر اینکه کمتر از 10 میلیون نفر و زیر 50 درصد مشمولان(25میلیون نفر) در این انتخابات شرکت کرده اند.
این موضوع برای حکومت عراق زنگ خطری از بی اعتمادی درمیان اقشار مردم دارد و می تواند بحران امنیتی در این کشور را تشدید کند. کما اینکه ائتلاف فتح به رهبری هادی العامری از هم اکنون بیان داشته که نتیجه انتخابات را نمی پذیرد و با هرقیمت از آرای رای دهندگان خود دفاع خواهند کرد.
بزرگترین خطر برای عراق تشدید درگیری ها و جنگ داخلی است. موضوعی که به سبب فسادها و ناکارآمدی های فراوان در ساختار اجرایی این کشور طی سال های گذشته باعث رویارویی جریان های سیاسی و هوادارانشان با یکدیگر شده است.
اما ناامنی و تشدید بحران داخلی درعراق تبعات منطقه ای برای این کشور و همسایگان و به ویژه ایران دارد. درحال حاضر عراق به صحنه رویارویی غیرمستقیم ایران و آمریکا شده و با سیاست های جدید کاخ سفید مبنی بر خروج کامل از عراق،این احتمال وجود دارد که بخواهند انبوهی از مشکلات و ناامنی را در این کشور به میراث بگذارند.
چرا که ناامنی برای عراق به عنوان بازشدن مسیر داعش و دیگر جریان های تروریستی به این کشور و دیگر کشورهای هم مرز تلقی می شود. نبود یک دولت مقتدر درعراق پاشنه آشیل و کلید نا امنی در منطقه است. چرا که امروزحتی جریان هایی از دولت بعث درحال
نفس گیری مجدد هستند و نمونه آن صدور حکم دادگاه برای پسر وزیر دفاع صدام جهت حضور در پارلمان است!
نکته اساسی این جاست که ایران باید از مناسبات و ارتباطات گسترده مذهبی،نظامی و سیاسی خود در عراق استفاده کند و زمینه وحدت میان جریان های موجود را فراهم آورد.چرا که امروز
جریان های وابسته به عربستان به شدت درحال سم پاشی در میان استان های سنی نشین و تحریک آنها علیه دولت مستقر است.
به هرحال برخی جریان های مردمی وشبه نظامی از ایران تاثیرپذیر هستند و نفوذ ایران درمیان آنها می تواند زمینه کاهش تنش ها با دیگر جریان ها را فراهم آورد.لذا کشورمان باید نقش سازنده خود در عراق را به گونه پیش ببرد که مورد اعتماد و وثوق تمام جریان های سیاسی باشد.
در غیر این صورت و حمایت از برخی جریان های خاص در عراق
 می تواند ما را در اقلیت قرار دهد و زمینه نارضایتی عمومی از ایران را رقم بزند.