چرا ديگر از كرونا نمي‌ترسيم؟!

    رفتارهاي اخير مردم، بي‌اعتنايي آنان به پروتكل‌هاي بهداشتي مقابله با كروناويروس، شركت مصرانه در مراسم عروسي و عزا، گرفتن مهماني‌هاي مختلف تولد و دورهمي‌ها به روال پيش از كرونا، نشان از آن دارد كه مردم ترس از كرونا را به كناري نهاده و نسبت به آن بي‌تفاوت شده‌اند و يا حداقل به اندازه دو سه هفته نخستين پاندمي اين ويروس، از خود حساسيت نشان نمي‌دهند. به همين دليل دولت و مسئولان مختلف اعلام كرده‌اند از امروز، استفاده از ماسك در بيرون از خانه، در سطح شهر و در تمام اماكن عمومي اجباري خواهد شد. اما پرسش و نكته مهم اين است كه چرا مردم نمي‌ترسند و بي‌تفاوت شده‌اند؟ آيا از خطر اين ويروس كم شده است؟ آيا از تعداد مبتلايان كم شده است؟ در واقع نه! هم ويروس مدام در حال جهش است و رفتارها و نشانه‌ها و عوارض مختلف از خود نشان مي‌دهد و هم تعداد مبتلايان و فوتي‌ها رو به افزايش است. شايد در نگاه اول اين‌طور به نظر برسد كه برخي از مردم به لحاظ مالي ناتوان از تهيه ماسك آن‌هم براي استفاده هر روزه، هستند. و به همين دليل است كه به‌عنوان مثال يک عضو هيأت رئيسه کميسيون بهداشت و درمان مجلس از خيرين حوزه سلامت خواسته در تأمين ماسک و لوازم حفاظت شخصي پيشگيري از ابتلا به کرونا کمک کنند، چون برخي از مردم توانايي خريد اين لوازم را ندارند. وي گفته:«اگر قرار باشد که همه مردم از ماسک استفاده کنند بايد ماسک به ميزان لازم در اختيار آن‌ها قرار داده شده و عرضه کافي باشد و ادارات و سازمان‌هاي دولتي هم بايد بخشي از منابع خود را براي تأمين و توزيع ماسک بين کارکنان و مراجعان خود قرار دهند تا آن‌ها با استفاده از ماسک رايگان ميزان ابتلاي‌شان به کرونا کاهش يابد.»

    اما ناتواني برخي از مردم در تهيه ماسك و لوازم پيشگيري از كرونا، شايد تنها بخشي از اين ماجراي بي‌تفاوتي مردم باشد؛ چرا كه از سوي ديگر در ميان عده‌اي از مرفهان بي‌درد، كروناپارتي رواج يافته و در اين مهماني‌ها، قمار بر سر اين انجام مي‌شود كه چه كسي در آن مهماني زودتر از ديگران به اين بيماري مبتلا شده و برنده مبلغي كه در ميان گذاشته شده مي‌شود! و اين يعني ماجرا از ترس هم گذشته و به نوعي شوخي و تفريح تبديل شده است! شوخي و تفريحي كه مي‌تواند به تعداد زيادي از افراد جامعه صدمات جبران‌ناپذير وارد كرده و فشار وارده بر كادر درمان كشور را افزايش دهد؛ چرا كه كشور ما تحت شرايط معمولي شيوع اين ويروس هم با مشكلات تهيه دارو و دستگاه‌هاي لازم درگير هست.

    ترس، كه در روزهاي ابتدايي شيوع اين ويروس، به يك واكنش جمعي در كشور تبديل شده بود، اكنون در ميان برخي از مردم از بين رفته است. شايد از بين رفتن ترس، علت‌هاي مختلف زمينه‌اي داشته باشد؛ شايد تقديرگرايي حاكم بر فرهنگ ما، با طولاني شدن ماجراي كوويد19، در نهايت برخي را به اين نتيجه رسانده است كه چه ماسك بزنند چه نزنند بالاخره اين بيماري در خانه آنان را خواهد زد. اكنون آن‌چه بر رفتار مردم تاثير مي‌گذارد و آنان را به مجالس جشن و عزا و پارتي‌هاي مختلف مي‌كشاند، شيوع مكانيزم انكار و فشار از سوي اطرافيان است. برخي هم مي‌گويند ديگر خسته شده‌اند؛ فشارهاي مختلف اقتصادي و گراني‌ها و كمبودها، آنان را واداشته كه در مقابل اين بيماري وابدهند و در انتظار ابتلاي خود بنشينند. و درست در اين نقطه است كه بايد متوليان و مسئولان جامعه بترسند و براي مقابله با چنين رفتارهايي از روانكاوان و جامعه‌شناسان كمك بگيرند.