هر استان، یک گنجینه طبیعی

سراسر ایران به واسطه وجود آب و هوایی چهارفصل و تنوع زیست محیطی، شاهد شکل گیری منابع متنوعی از گنجینه طبیعت هستیم. از رودها و جنگل ها گرفته تا مواد معدنی در دل کوه ها و منابع زیر زمینی در دل کویرها.

شاید اغراق نباشد اگر هر استان از کشورمان را منبعی از ثروت های طبیعی بدانیم. برخی استان ها در امر کشاورزی، برخی دامپروری، برخی درحوزه انرژی، برخی درحوزه مواد معدنی ، برخی درحوزه منابع آبی و ... دارای اهمیت خاص خود هستند.
به عبارتی اگر این ظرفیت ها مورد توجه قرار گیرد، هر استان می تواند علاوه بر تأمین نیازهای داخلی خود اعم از اشتغال زایی و کسب درآمد، زمینه را برای دیگر استان های همجوار فراهم کند. این ظرفیت ها آنقدری هست که زمینه را برای صادرات محصولات مختلف فراهم کند.
اما متاسفانه درکناربی توجی به این ظرفیت ها، ما شاهد نابود سازی این گنجینه های طبیعی هستیم.
بهره گیری هدفمند و موثر در کشورما معنای خود را از دست داده و ما صرفاً درحال تخریب ثروت های خدادادی هستیم.
زمینه های کشاورزی را با کشت غیر اصولی کم بهره می کنیم، منابع آبی را با روش های سنتی و مصرف بی رویه خشکانده ایم، به طمع چوب درختان جنگل ها را نابود کرده ایم، در بهره گیری از منابع معدنی صرفاً
خام فروشی می کنیم و دیگر
ثروت های طبیعی خود را نیز به این سبک و سیاق مصرف می کنیم.
اما این رویه ما را به زوال خواهد کشاند وثروتی عظیم را به پایان
می رساند. این مسئله می توان
زنگ هشداری برای نسل حاضرو آیندگان باشد. چرا که این ثروت ها صرفاً برای مصرف امروز ما نیست و آیندگان نیز در آن سهم دارند.
اگر استان های مختلف کشور را براساس توانایی های خاصشان مورد توجه قرار دهیم و به صورت اصولی در حوزه بهره برداری ها عمل کنیم می توانیم امیدوار باشیم که امروز برای آیندگان اقدامات مناسب انجام داده ایم و از فوایدش خود نیز بهره می بریم.