نبود نگرشی واحد در مدیریت کشور

شکی نیست از ابتدای شکل گیری انقلاب۵۷ دشمنان خارجی سعی در تخریب و تضعیف کشور داشتند و به اشکال مختلف با سیاست ها و ابزارهای بین المللی ایران را به سمت انزوا و بحران های داخلی،منطقه ای و جهانی بردند.

نبود نگرشی واحد در مدیریت کشور


 

شکی نیست از ابتدای شکل گیری انقلاب۵۷ دشمنان خارجی سعی در تخریب و تضعیف کشور داشتند و به اشکال مختلف با سیاست ها و ابزارهای بین المللی ایران را به سمت انزوا و بحران های داخلی،منطقه ای و جهانی بردند.
اما مسئله اصلی بحث در مورد عملکرد نامناسب ما در مواجهه با این سیاست های مخرب خارجی است که بعضا بیش از دیگران با رفتار و گفتار داخلی آسیب بیشتری به کشور و ملت وارد کرده ایم.
هزینه هایی که به صورت فردی و گروهی بر کشور تحمیل شده و تبعاتش بعضا همچنان ادامه دار است. همچون قضیه ای که در مورد سفارت عربستان رخ داد و یا مسائلی که پیرامون مسئله احداث پتروشیمی میانکاله شاهدش بودیم. از یکسو یک دستگاه مسئول آن را تایید می کند از سوی دیگر دستگاهی آن را رد می کند، مسئولی آن را موجب اشتغال زایی
می داند و دیگری آن را تخریب محیط زیست قلمداد می کند.
یا در مورد مسائل مختلف فرهنگی شاهد جزیره عمل کردن در برخی نقاط کشور هستیم . این جزیره ای عمل کردن بعضا در ابعاد سیاست خارجی کشور نیز اثر گذار است. به عنوان مثال در مورد مسئله
هسته ای کشور علیرغم موضع و تصمیمات اتخاذی از سوی دولت و تیم
مذاکره کننده شاهد واکنش هایی هستیم که موجب تضعیف عملکرد و قدرت چانه زنی دیپلمات های کشورمان می گردد و مجبورند جدای از مذاکرات خارجی بخشی از انرژی خود را نیز صرف راضی کردن جریان های داخلی می کنند.
بعضا انسان متحیر و متعجب می ماند که اساسا علت بیان این اظهارات و ادعاهای متناقض چیست و بیان کنندگان آن چه هدفی را دنبال
 می کنند.
حامیانش چه هدفی دارند و مخالفانش به دنبال چه هستند، مگر صلاح و منافع ملی از گروهی به گروه دیگر یا استانی به استان دیگرتغییر می کند؟!
با تمام این اوصاف باز برخی به سمتی می روند که خلاف مشی و موضع رسمی کشور است و صرفا هزینه ها را افزایش می دهند.
این نمونه ای از عملکرد غیر واحد از سوی بعضی ازمسئولان است که همواره برای ملت و کشور آسیب رسان بوده است.
باید این رویه را ضعف ساختار سیاسی کشور دانست و نسبت به عملکرد غیر واحد سیستم مدیریتی انتقاد داشت. اگر عملکرد و واکنش های افراد در قالب جریان گروهی و حزبی قرار داشته باشد در چنین مواردی حزب مذکور باید پاسخگوی اظهارات این چنینی باشد و قطعا اگر برای آنها
هزینه ای دربر داشته باشد این چنین شاهد موضع گیری های غیر اصولی نخواهیم بود. ضمن اینکه هزینه این قبیل اقدامات و اظهارات صرفا بر مردم تحمیل نمی شود و گریبان گیر جریانات سیاسی و حزبی نیز خواهد شد.
اما در شرایط فعلی که چنین ساختاری وجود ندارد انتظار می رود تا این قبیل اظهارات و اقدامات مخرب که منافع ملی و محیط زیست را خدشه دار می کند مورد بازخواست قرارگیرد و با افزایش نظارت های قضایی مانع از تکروی ها و اظهار نظرهای شخصی در قالب مواضع رسمی باشیم.
با این اوصاف در وضعیت حساس و بحرانی که در آن قرار داریم علیرغم نبود ساختار حزبی، توصیه می شود تا رجال و مسئولین کشور حد اعتدال نگاه دارند و حداقل در موارد حساس و مورد توجه افکار عمومی و
رسانه های خارجی، رویه ای ملی و واحد را دنبال کنند و نظرات شخصی خود را به عنوان عزم و نیت کل کشور بیان نکنند.
حمیدرضا عسگری