"ماهواره نور۲" مایه افتخار، افسوس و انتظار

اسفند سال گذشته بود که اخبار و تصاویر مربوط به "ماهواره نور۲" و پرتاب آن توسط ماهوره بر قاصد خبرساز شد و مورد توجه بسیاری از رسانه های خارجی و واکنش قدرت های بزرگ دنیا گردید. این ماهواره با موفقیت در مدار ۵۰۰ کیلومتری زمین قرار گرفت و امروز تصاویر ضبط شده و ارسال شده این ماهواره نشان از عملکرد و کاربردی بودن آن در جهت مقاصد مختلف و نیازهای کشور می باشد .

"ماهواره نور۲" مایه افتخار، افسوس و انتظار


 

اسفند سال گذشته بود که اخبار و تصاویر مربوط به "ماهواره نور2" و پرتاب آن توسط ماهوره بر قاصد خبرساز شد و مورد توجه بسیاری از رسانه های خارجی و واکنش قدرت های بزرگ دنیا گردید. این ماهواره با موفقیت در مدار 500 کیلومتری زمین قرار گرفت و امروز تصاویر ضبط شده و ارسال شده این ماهواره نشان از عملکرد و کاربردی بودن آن در جهت مقاصد مختلف و نیازهای کشور می باشد .
همانطور که از عنوان این مطلب قابل درک است، این اقدام متخصصان و دانشمندان و دست اندرکاران در صنعت فضایی کشور مایه افتخار هر ایرانی است. شاید به زعم برخی این اقدام در برابر دستاوردها و
تکنولوژی های کشورهای غربی که دهه ها قبل از این فناوری ها و امکانات بهره برده اند و امروز از عالی ترین و مجهزترین نوع این تجهیزات استفاده
می کنند، دستاورد بزرگی تلقی نگردد. اما واقعیت این است که این تکنولوژی به نوعی انحصاری در اختیار چند کشور در باشگاه فضایی جهان است و ما در جایگاهی امروز با "ماهوره نور2" مواجهیم که در سخت ترین و تنگ ترین تحریم های مختلف از اقتصادی گرفته تا علمی و آموزشی قرار داریم. لذا این حرکت برای کشورمان گامی بزرگ و برای دانشمندان و متخصصان صنعت فضایی کشور دستاوردی تحسین برانگیز است.
اما درعین این افتخار، نمی توان افسوس و حسرت خود را در این بحث بیان نکرد. افسوس از این بابت که توان علمی کشور در بخشی متمرکز شده است که قادر به رقابت با کشورهای بزرگ در صنعت هوایی گردیده، اما این بنیه علمی در صنایع مادر کشور همچون خودروسازی ورود نکرده و یا اجازه ورود نیافته است!. شاید مقایسه تکنولوژی و دانش و فناوری ساخت ماهوره و ماهواره بر با صنعت خودروسازی هیچ سنخیتی نداشته باشد، اما هر عقل سلیمی متوجه می شود که دانش به کار رفته در ساخت تجهیزات فضایی بسیار پیچیده تر و برتر از ساخت موتور پراید می باشد.
لذا طبیعی است که این ابهام در هر ایرانی به وجود آید و از خود بپرسد اگر دانشمندان و متخصصان ما در چنین صنعت پیچیده ای حرف برای گفتن دارند، پس چرا قادر به ورود در صنعت خودروسازی نیستند و یا چرا بیش از چند دهه است که در تولید چند محصول بی کیفیت درجا می زنیم و هر روز به جای اینکه آن را ارتقا بدهیم از کیفیتش می کاهیم!
درهمین حال جدای از موضوع افتخار و افسوس در این بحث، باید به طور جد موضوع "انتظار" یک ملت را در مورد وضعیت صنعت خودروسازی کشور به دانشمندان و صنعتگران حرفه ای کشور منتقل کرد. این انتظاری برخواسته از نیاز و نارضایتی است که به صورت تحمیلی بر مردم روا داشته شده است. انتظار از تکنسین ها و دانشمندان کشور در عرصه علم و صنعت این است که در قالب پروژه ای تحقیقاتی و مشخص در صنعت خودروسازی گامی برداشته شود تا این حجم از هزینه و ثروتی که از جیب مردم به هدر می رود در مسیر صرف شود که ما را به نقطه ای از خودکفایی واقعی و تولید محصولاتی با کیفیت و یا حداقل با امنیت برساند. به نظر نمی رسد افزایش ایمنی همین خودروهای با کیفیت پیچیده تر از محاسبات امنیتی در سیستم ماهواره ها و ماهواره برها باشد.
امیدواریم توان علمی کشور هر روز مورد افتخار کشور گردد و با استفاده از آن در مسیر نیاز کشور، افسوس های ما از بین برود و انتظاراتمان به سمت جایگاهی رفیع تر از موقعیت فعلی در عرصه های مختلف همچون خودروسازی متمرکز گردد.