از دست رفتن بازارهای ارزی سنتی

چندی پیش در مستندی که از سوی میراث فرهنگی از وضعیت بافندگان فرش و تابلوفرش ها و محصولات دست باف در این حوزه تهیه شده بود، دست اندرکاران این صنعت بیان داشتند که زمانی تجار چینی و هندی و اماراتی به ایران می آمدند و فرش های ایرانی را می خریدند و با توجه به محدودیت های تجاری برای ایران و با استفاده از صنعت برندینگ با قیمت های گزافی در بازارهای اروپا و آمریکا و در حراجی های بین المللی بفروش می رساندند.
اما این بخشی از ماجرای تلخ برای این صنعت ریشه دار ایرانی است. چرا که طی سالهای اخیر جریان های اقتصادی در این صنعت با ورود به عرصه طراحی اقدام به خرید و بعضا سرقت نقشه های ایرانی در مناطق مختلف کرده اند. نقشه ها و طرح های ایرانی را که سینه به سینه و
 با خلاقیت و هنرمندی ایرانیان از دیرباز به ما رسیده را از کشور خارج و آن را با استفاده از تکنولوژی های روز بافندگی و با قیمتی بسیار پایین تولید می کنند و به عنوان فرش ایرانی می فروشند.
اما باز هم این پایان دردهای صنعت فرش نیست. همواره و در هرشرایطی فرش،پسته و زعفران ایرانی بازار و جایگاه ارز آوری تضمینی برای کشور داشت. به سبب بی توجهی ها و عدم حمایت از کشاورزان و عدم بروزرسانی روش های کاشت و برداشت و ضعف صنعت بسته بندی بازار پسته و زعفران کلا از دست ما رفت و امروز از چین تا افغانستان و ترکیه وارد میدان شده اند و جایگاه ایران از دست رفته است.
اما باز صنعت فرش دست باف به صورت نسبی جایگاهش را حفظ کرده اما این جایگاه با مدیریت و تصمیمات غیرکارشناسی و عدم درک صحیح از نحوه تجارت جهانی میزان صادرات فرش ایران به ۷۰ میلیون دلار رسیده است درحالی که تا پیش از این رقم ۳۰۰ تا ۵۰۰ میلیون دلار برای این صنعت امری معمولی بود.
اگر شعار تولید و عدم وابستگی به درآمدهای نفتی را در دستور کار داریم ابتدا باید داشته های خود را حفظ کنیم و با تکیه بر
پتانسیل های تولیدی به سیاست های ارزی رونق ببخشیم. وگرنه از دست دادن بازارهای سنتی ارزی و مطرح ساختن برنامه های اقتصادی و تولیدی چیزی جز خودفریبی نیست.