مهاجرت نخبگان و رتبه اول دانشمندان ايراني!

يكي از مشكلات مهم جامعه علمي ما، مهاجرت نخبگان از كشور است، افرادي كه براي رشد و توسعه علمي و فردي آنان در داخل كشور هزينه‌هاي فراواني شده است؛ هم هزينه‌هاي مادي و هم هزينه‌هاي معنوی، آن‌گاه اين افراد تحصيل‌كرده، كه به مرحله بازدهي علمي و سودآوري فناروي رسيده‌اند، بنابه دلايل متعدد، بار سفر بسته و از كشور خارج مي‌شوند. درواقع، مدت‌هاست كشور ثمره پرورده‌هاي علمي خود را نمي‌چيند و اين محصولات تناور، نسيب كشورهاي توسعه يافته جهان مي‌شود كه اتفاقا به شدت پذيراي چنين مهاجراني هستند و امكانات لازم را در اختيار آنان قرار مي‌دهند.
  مهارت، دانش و تخصص، سرمایه‌های نامحسوسی هستند که سرنوشت تعیین‌کننده‌ای در هر کشور دارند. كارشناسان جهاني بر اين اعتقادند كه ارزش یک دولت نسبت به شمار نخبگان و تولیدات علمی آن سنجیده می‌شود و هر پدیده‌ای که به نوعی تهدید برای قشر متخصص جامعه محسوب شود می‌تواند صدمات جبران‌ناپذیری به جامعه علمی وارد کند. یکی از اين وقایع تاثير گذارنده پدیده مهاجرت یا فرار مغزها است. ضعف احترام علم، مشکلات اقتصادی، عدم حمایت مالی از پژوهشگران، کمبود امکانات فنی و آزمایشگاهی، عدم اولویت مقوله پژوهش و ... از عوامل
فرار مغزها محسوب مي‌شود . هم‌چنین ناپایداری و وقوع تحولات گسترده و عظیم اجتماعی، سیاسی و اقتصادی از وجوه مشترک تمام جوامعی است که با نرخ بالای مهاجرت شهروندان از جمله تحصیل کردگان روبه‌رو هستند.
يك يافته نشان از تعداد پژوهشگران ایرانی در خارج از كشور بر مقالات چاپ شده آنان است؛ تعداد فعال فعلی۳۲ هزار نفر و تعداد کل
۱۱۰ هزار نفر.
اقتصاد جهانی امروز به‌عنوان اقتصاد دانش فراصنعتی و مزیت دانشی ملت یک کشور به‌عنوان اساسی‌ترین سرمایه رفاه اقتصادی در توسعه و پرورش شناخته شده است، براين اساس، نیمی از مهاجران ایرانی هم‌زمان بین ایران و خارج از کشور فعالیت دارند.
بر این اساس ایران در سال 2016 در شاخص شتاب علمی
(تولید مقالات علمی) رتبه اول را کسب کرد، در حالی‌که این رتبه در سال 2013، 25 بوده است.علاوه بر آن تعداد دانشمندان ایرانی برتر در سطح بین‌المللی در سال 2013 رشد حدود 40 درصدی داشته است. اما پرسش نهايي اين است كه چگونه مي‌توان اين دانشمندان را در داخل كشور نگاه داشت و از آنان حمايت كرد؟