درحوزه هایی که به آن باور نداریم، رقابت بی معناست

شنیدن اخبار و دیدن تحولات ریز و درشتی که در کشورهای همسایه رخ می دهد، هر مخاطبی را دچار حسرتی مقایسه محور می کند. مسن ترهای جامعه با دیدن این تحولات به گذشته خود ارجاع می دهند که "ما کجا بودیم وآنها کجا؛ حالا ما کجاییم و آنها کجا". اقشار جوان جامعه هم نسبت به وضعیت کنونی و مدیریت موجود در کشور بیشتر ناامید می شوند و عزمشان برای رفتن و مهاجرت تقویت می گردد.
این پیشرفت و تحولات به سبب ملموس بودنشان برای مردم، تا این حد به چشم می آیند وگرنه در بسیاری از فناوری های زیرساختی که ما به دانش بومی آن دست یافته ایم، بسیاری از همسایگان حرفی برای گفتن ندارند. اما آنچه برای جامعه اهمیت دارد و آن را لمس می کند، مقایسه وضعیت زندگی، معاش، تحصیل، اشتغال، درآمد، سطح درمان، میزان
رفاه عمومی و طبقه ای و مسائلی از این دست می باشد.
جام جهانی با تحولات غیرورزشی آن که قطر را تبدیل به یک چهره شناخته شده نمود گذشت و ما در سیر این تحولات فقط نظاره گر بودیم. پس از آن شاهد اقدام عربستان در جذب "کیریستین رونالدو" و انتصاب وی به عنوان سفیر عربستان برای اخذ میزبانی جام جهانی بودیم. این اقدام عربستان جدای از قرارداد مالی این بازیکن با تیم باشگاهی النصر می باشد و نشان از درک و شناخت دیپلماسی عمومی و نرم از سوی مقامات این کشور در راستای پوشش اهدافشان دارد.
هنوز که هنوز است در چارچوب مدل های سیاسی و حکومتی عربستان و دیگر کشورهای حاشیه خلیج فارس در زمره حکومت های سلطنتی و مورثی و غیر دموکراتیک دسته بندی می شوند، اما به سبب اصلاحات گسترده در حوزه های فرهنگی و اجتماعی توانسته اند علاوه بر جلب رضایت عمومی در داخل کشورشان، زمینه پذیرش افکارعمومی در سطح جهان را نیز بدست آورند.
امروز دیگر کسی قطر را با شناسنامه یا نشان یک حکومت غیردموکراتیک نمی شناسد، بلکه ذهنیت ها در قطر برای افکارعمومی جهان تصویری از برگزاری پر خرج ترین میزبانی جام جهانی و یا انداختن عبای قطری بر دوش "لیونل مسی" است. یا درمورد عربستان کسی به کودتای سلطنتی توسط بن سلمان نمی نگرد، بلکه جهان شاهد راه اندازی سینما پس از 30 سال ممنوعیت در عربستان و برگزاری باشکوه فستیوال های سینمایی جهانی و یا ساختن ابرشهر آینده با نام "نیوم یا نئوم" می شناسند.
شکی نیست که تعادل و توازن در بحث توسعه سیاسی،اقتصادی و فرهنگی ضرورتی اجتناب ناپذیر است، اما امروزه جوامع از حکومت ها به معنای کلی صرفاً آرامش،رفاه و امنیت را مطالبه می کنند. اگر این مسائل فراهم گردد قطعاً با همراهی و مشارکت عمومی زمینه تحول و توسعه در عرصه های سیاسی نیز میسر خواهد شد.
این روند درکشور ما به سبب اعمال سلیقه و نگرش های ایدئولوژیک به برخی مسائل فرهنگی و اجتماعی اساساً از دور خارج شده است و حتی در مخیله و رویای افراد جامعه نیز نمی گنجد که روزی رویدادی همچون
جام جهانی یا فستیوالی در حوزه هنری در کشورمان برگزار گردد، چه برسد به اینکه بخواهیم برنامه ای برای رقابت در این عرصه ها داشته باشیم.
درنهایت باید باردیگر برخود نهیب بزنیم که قطار توسعه با سرعتی بالا در کشورهای همسایه درحال حرکت است؛ اگر همچنان با دل
مشغولی های سلیقه ای بخواهیم امور را جهت دهی کنیم، بدون تعارف تا چند سال بعد هیچ جایگاهی در حوزه اثرگذاری اجتماعی در سطح منطقه و جهان نخواهیم داشت.