از دستاورد دانشمندان، " محل تولدشان" به ما می رسد!

روز گذشته شنیدن کسب مدال و جایزه "بنجامین فرانکلین۲۰۲۳" توسط یک ایرانی در بین رسانه ها و شبکه های اجتماعی بسیار مورد توجه قرار گرفت. مدال بنجامین فرانکلین یکی از قدیمی‌ ترین و معتبر ترین جوایز علمی در حوزه علم و مهندسی جهان است که از سال ۱۸۲۴ توسط موسسه فرانکلین در آمریکا اهدا می‌شود.

از دستاورد دانشمندان، " محل تولدشان"  به ما می رسد!

روز گذشته شنیدن کسب مدال و جایزه "بنجامین فرانکلین2023" توسط یک ایرانی در بین رسانه ها و شبکه های اجتماعی بسیار مورد توجه قرار گرفت. مدال بنجامین فرانکلین یکی از قدیمی‌ ترین و معتبر ترین جوایز علمی در حوزه علم و مهندسی جهان است که از سال ۱۸۲۴ توسط موسسه فرانکلین در آمریکا اهدا می‌شود.
پروفسور "نادر انقطاع"، استاد مهندسی برق و سیستم در دانشگاه پنسیلوانیا یکی از ۹ نفری است که امسال به دلیل دستاوردهای فوق‌العاده‌اش در رهبری علمی، مهندسی و تجاری موفق به دریافت جایزه بنجامین فرانکلین شد.
تا اینجای کار به خود بالیدیم!. از این قسمت ماجرا به بعد کجای کار هستیم؟! ربط و ارتباط این دانشمند بزرگ با جامعه داخلی و علمی و دانشگاهی ما چیست و کجاست؟! مهندس نادر انقطاع در واکنش به دریافت این جایزه می گوید:« من به عنوان یک دانشمند و یک "اهل فیلادلفیا"، از دریافت مدال فرانکلین بسیار مفتخر هستم». وی خود را اهل فیلادلفیا می داند، چرا که رشته وصلش با زادگاهش خواسته یا ناخواسته قطع شده است.
این درحالی است که ایشان متولد ۱۶ مهر ۱۳۳۴ در تهران بوده و مدرک کارشناسی خود را نیز در رشته مهندسی برق از دانشگاه تهران دریافت کرده است.ایرانیان بسیاری امثال پروفسور انقطاع که به عنوان پیشتازان علوم درجهان فعالیت می کنند، در مراکز علمی و دانشگاهی غرب حضور دارند که همگی پس از کسب مدرک دانشگاهی درایران برای ادامه تحصیل به خارج مهاجرت می کنند و دیگر هیچ سازوکاری برای
ارتباط گیری و یا استفاده از توان علمی آنها در داخل وجود ندارد.
درمورد اینکه سیاست های غلط مدیریتی موجب ترقیب نخبگان علمی به مهاجرت گردیده مطالب بسیاری مطرح و به آن پرداخته شده است. اما حرف برسر این است که چرا بدنه حکومت در ساحت دولت ها و از طریق مجامع علمی داخلی ارتباطی با این افراد گرفته نمی شود و مشاورتی با آنها برای بازگشت و یا همکاری های رسمی و غیررسمی صورت نمی گیرد.
اینکه در هر مناسبت بین المللی نام ایرانیان نخبه را بشنویم و فوری تیتر و خبر بزنیم که "یک ایرانی برنده فلان جایزه شد" یا "یک ایرانی فلان کشف را انجام داد" و مسائل این چنینی، چه دستاوردی برای ما دارد. آیا دنیا برای ما کف می زند و آفرین می گوید که چنین نخبه ای را تربیت و تحویل غرب داده ایم؟!
درست است که مهاجرت یک انتخاب فردی است، اما عوامل بسیاری در حوزه اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و علمی و مدیریتی برآن اثرگذار هستند. ابتدا باید تلاش کرد که این نیروها و نخبگان را از دست ندهیم، که متأسفانه در این بخش ناموفق بوده ایم. اما حداقل باید برنامه و هدفگذاری مناسبی داشت تا مدام با این افراد در تماس بود و ضرورت نیاز به آنها در داخل را به طرق مستقیم و غیرمستقیم به آنها گوشزد کرد تا حتی از راه دور از توان و مهارت های علمی آنها بهره ای هرچند ناچیز برد.
این ارتباط به این بازمی گردد که خاک وطن کیمیایی است که درون هر ایرانی وجود دارد، و حتی اگر سال ها از میهن دور باشند باز حال و هوای زادگاه و عرق به کشورشان را در دل دارند. لذا اگر نگاه های امنیتی و برخوردهای سلیقه ای درمورد مهاجرین تغییر و تلطیف گردد، شکی نیست که بسیاری از نخبگان و نیروهای زبده، هرچند به صورت موقت به کشور و زادگاه خود سر خواهند زد.