آیا چاقی تنها معیار سلامتی ماست؟

در گذشته یک دیدگاه اجتماعی فراگیر این بود که افراد چاق، که می توانند زیاد غذا بخورند، چون ثروتمند هستند، پس سالم ترند. اما با پیشرفت علم پزشکی و زیست شناسی، اکروز اغلب ما می دانیم که چاقی موجب و علت اغلب بیماری ها غیرواگیر است. بنابراین توصیه پزشکان این است که افراد در هر سنی مراقب وزن خود باشند؛ چرا که هر سنی، وزن ویژه خود را دارد.
اما این روزها، متخصصان به یک روش میانه دست یافته اند؛ بر اساس این روش میانه، این طور نیست که چاقی یک فرد، معیار بیماری او باشد. یک راهنمای کلینیکی در کانادا می‌گوید چاقی را باید براساس سلامت افراد تعریف کرد نه فقط وزن آن‌ها.این راهنما به پزشکان توصیه می‌کند از تجویز رژیم غذایی و ورزشی فراتر روند و بر دلایل ریشه‌ای افزایش وزن تمرکز کنند و رویکردی جامع‌تر به سلامتی داشته باشند.
این راهنما که قرار است مورد استفاده پزشکان عمومی در تشخیص و درمان چاقی قرار گیرد می‌گوید:«روایت فرهنگی غالب در مورد چاقی به فرضیاتی درباره بی‌مسئولیتی فردی و فقدان اراده دامن می‌زند و کسانی را ‌که با چاقی زندگی می‌کنند مقصر دانسته و سرافکنده می‌کند.»
این راهنما از سال ۲۰۰۶ اصلاح نشده بود. نسخه تازه با کمک انجمن پزشکان و جراحان متخصص چاقی کانادا و موسسه تحقیقات بهداشتی کانادا تهیه شده است.
هرچند توصیه‌های تازه هنوز شامل معیارهای شناسایی مثل شاخص وزن بدن (بی ام آی) و اندازه دور کمر می‌شود، اما به محدودیت‌های کلینیکی این روش‌ها اذعان می‌کند و می‌گوید پزشکان باید بیشتر بر چگونگی تاثیر وزن بر سلامتی شخص تمرکز کنند. کاهش کم وزن، یعنی حدود ۳.۵ درصد، می‌تواند به بهبود وضع سلامتی منجر شود و «بهترین وزن» برای فرد چاق احتمالا «وزن ایده‌آلی» که شاخص وزن بدن ارائه می‌کند نیست.
این راهنما تاکید می‌کند که چاقی یک مشکل مزمن و پیچیده است که نیازمند مدیریت در درازمدت است. راهنمای تازه به‌جای توصیه «کمتر بخورید، بیشتر ورزش کنید» پزشکان را تشویق می‌کند روان‌درمانی، کمک‌های پزشکی و عمل جراحی چاقی مثل عمل بای‌پس معده را مد نظر قرار دهند.این راهنما اشاره می‌کند که حفظ وزن بعد از کاهش آن اغلب دشوار است چون مغز احساس گرسنگی بیشتری به ما می‌دهد که مشوق خوردن بیشتر است.بسیاری مطالعات نشان داده که بیشتر کسانی که وزن‌شان در پی رژیم غذایی کاهش می‌یابد بعدا دوباره آن را اضافه می‌کنند.