خروج از بن بست داخلی و اصلاح رویکرد خارجی

ابراهیم علی آبادی
ebrahim_aliabadi@yahoo.com
هربار که مشکلات های موجود در بخشی از سیستم مدیریتی کشور را مورد توجه قرار می دهیم، توجیهات مختلفی از سوی بعضی ازمسئولان برای شانه خالی کردن از بار مسئولیت مطرح می شود. تحریم ها هم گویا بهانه ای برای رفع مسئولیت گردیده و تمام مشکلات کشور و ملت با آن قابل توجیه است.
دروضعیت کنونی هم بازار رایزنی ها و چشم امید بستن به مذاکرات با آمریکا و احتمال کاهش و لغو تحریم ها ازسوی کاخ سفید به نقطه امید برخی مبدل شده و جناح های سیاسی هریک به روش خود قصد دارند چه در این دولت و چه در دولت بعدی روی صندلی مذاکره کنندگان بنشینند.
مانیز خواستار کاهش تنش ها و اختلافات با دنیا و عادی شدن روابط با جامعه جهانی هستیم. اما گویا برخی افراد و جریان های سیاسی اهدافی ورای عادی سازی روابط و تنش زدایی دارند و صرفاً هدفشان مطرح کردن خود در جریان قدرت و امیدبخشی بی جهت به جامعه برای تحمل فشارهای کنونی می باشد. چرا که اگر با واقعیت ها پیش برویم مشاهده می کنیم که بحث لغو تحریم ها موضوعی است که در بسیاری از موارد خارج از اختیارات رئیس جمهوری آمریکاست.
به عنوان مثال "قانون کاتسا" که با رای اکثریت نمایندگان مجلس سنا و کنگره آمریکا به تصویب رسید و با امضای رئیس جمهور آمریکا در سال 2017 به قانون تبدیل شد، عملاً ایران را در باتلاق تحریم ها قرار داد. این قانون علیه ایران، روسیه و کره شمالی به تصویب رسید، تا از طریق تحریم ها با آنچه اقدامات خطرناک و دشمنانه این کشورها در قبال آمریکا و متحدانش خوانده شده‌است، مقابله کند. علت تحریم‌های این قانون علیه ایران به اتهام «حمایت از تروریسم و گروه‌های شبه نظامی، نقض حقوق بشر، و برنامه توسعه موشک‌های بالستیک»، می باشد که از یک سو اختیارات رئیس جمهور برای تعدیل آن را محدود کرده و هرگونه تغییر را منوط به تصویب کنگره دانسته است.
حال با چنین پیش زمینه ای که نظام تحریم ها برای ایران ترتیب داده، منظور از گشایش نزد مسئولان چیست؟! آیا مراد از رفع تحریم ها صرفاً آزادسازی دارایی هایی است که در کشورها مسدود شده است. حال با توجه  به اینکه در حال حاضر این پول ها آزاد شدند، اما بعدش چه خواهد شد؟!
ما هنوز درگیر قضایایی همچون FATF هستیم و تکلیفمان به خودمان معلوم نیست. علاوه براینکه تحریم های خارجی را به دوش می کشیم دچار خود تحریمی نیز هستیم. واقعیتی است که خود را در کلاف سردرگمی قرار داده ایم که از هر طرف با گره ها و مشکلاتی مواجهیم که نه راه حلی برای آن در نظر داریم و نه می توانیم با این شرایط ادامه دهیم.
مردم ما به شدت تحت فشارهستند. هرچند که تکرار مکررات است ولی بار دیگر باید به تصمیم گیرندگان و مجریان میدانی کشور یادآوری کرد که باید از این بن بست خود ساخته خارج شد. باید مسیر را تغییر داد و
یک خانه تکانی اساسی از درون و یک رویکرد جدید به بیرون داشته باشیم.