وضعیت اسفبار همراهان بیمارانی که برای مداوا به تهران می‌آیند!

قرار نیست در این مجال از عدالت بهداشتی و نحوه توزیع آن در کشور سخن بگوئیم و موجبات تشویش اذهان عمومی را فراهم آوریم. تنها می‌خواهیم تصویری از همراهان بیمارانی نشان دهیم که برای مداوای بیماران خود راهی تهران می‌شوند و از آن‌جا که نه در تهران کسی را دارند، نه توان مالی اتراق در مسافرخانه‌ای را دارند و نه جایی را می‌شناسند،
ناچار می‌شوند در اطراف بیمارستان‌های به‌ویژه دولتی، زیراندازی پهن کنند و اگر دست خیّری برسد و برای اینان چادری برپای دارد، مدتی در این وضعیت بیتوته کنند تا ببینند در نهایت چه بر سر بیمارشان می‌آید. مدتی پیش از این، زمانی که وضعیت اتقصادی تا این حد ناهنجار و سخت نشده بود، برخی مردم خیّر برای این همراهان سرپناه و غذایی تدارک می‌دیدند، اما مدتی است این خیّران نیز به جمع اغلب مردمی پیوسته‌اند که از کمک کردن به خود نیز درمانده‌اند! و چنین است که وضعیت همراهان بیماران در اطراف بیمارستان‌ها چهره شهر را افسرده کرده است؛ این افراد در بهترین شرایط از خیابان و فضای سبز اطراف بیمارستان‌ها استفاده می‌کنند یا در خودروهای خود می‌خوابند و روزگار می‌گذرانند، اما این وضعیت تا رسیدن فصل سرما، می‌تواند قابل تحمل باشد؛ پس از رسیدن پائیز و زمستان، این افراد چه باید بکنند؟ آن‌هم در حالی‌که به دلیل نداشتن وسع مالی، این همراهان بیمار، اغلب آشفته، خسته و گرسنه‌اند و ای بسا به دلیل وضعیت نامطلوبی که در این شهر دارند خود نیز به انواع بیماری‌ها مبتلا شوند. این افرد حتی اگر ساکن تهران باشند؛ آن‌قدر توان مالی ندارند که مدام مسیر بیمارستان و خانه را در رفت‌وآمد باشند؛ هزینه این رفت‌وآمدها گران تمام می‌شود، پس ترجیح می‌دهند در اطراف بیمارستان و یا در محوطه آن بمانند. این فقط یک سوی ماجرای عدم عدالت بهداشتی در جامعه و کشور ماست، سوی دیگرش فقری است که بر این بی‌عدالتی و افزایش تعداد بیماران و همراهان ناتوان و گرسنه آنان دامن می‌زند و وضعیت دردناک آنان را تشدید می‌کند.
اگر هر استانی یک مرکز بهداشتی و درمانی مناسب داشت، مسلما از تعداد مهاجرت افراد بیمار و همراهانشان به تهران کاسته می‌شد، اما شوربختانه بسیاری از استان‌های کشور از امکانات بهداشتی و درمانی مناسب برخوردار نیستند یا تحت تاثیر معضلات اقتصادی در آستانه ورشکستگی قرار گرفته‌اند.