بي‌شناسنامگي فرزندان مناطق محروم را دريابيم

يكي از مسائل مهمي كه اخيرا وارد مجلس هم شد تا حل شود؛ مسئله تعيين هويت فرزنداني بود كه پدران خارجي داشتند. اين مورد در مجلس به تصويب رسيد تا اين فرزندان با داشتن شناسنامه، هويت رسمي يافته و بتوانند به امر تحصيل و اشتغال بپردازند. در كنارهمين مسئله، بسياري از مهاجران افغانستاني و پاكستاني نيز، اگر شناسنامه نداشته باشند، حداقل يك كارت هويتي و يا پاسپورت دارند كه مي‎توان توسط اين مدارك از آنان احراز هويت كرد. اما درد بزرگ و پنهان مانده‎اي اينك نقاب از چهره برداشته؛ حدود
80 درصد از فرزندان ايران در زاهدان، شناسنامه ندارند. اين بي‎شناسنامگي، تنها مربوط به خودشان نمي‎شود، والدين آن‎ها شناسنامه ندارند، و بدون اوراق هويتي ازدواج كرده‎اند. بر همين اساس بسياري از اين فرزندان و حتي والدين‎شان، نمي‎دانند چندساله هستند. اين بماند، اغلب اين فرزندان ادامه تحصيل نمي‎دهند چون هيچ مدرك هويتي و لاجرم اميدي به آينده تحصيلات خود ندارند. برخي از اين افراد كه براي كار به شهرهاي ديگر مهاجرت كرده‎اند، به‎عنوان افغانستاني يا پاكستاني شناسايي شده‎اند، چون هيچ مدرك شناسايي ندارند.
يك دليل عمده اين معضل، بي‎سواد و ناآگاه و فقير بودن اين افراد است. آنان نمي‎دانند كه بايد مدرك هويتي و شناسايي داشته باشند و اگر هم بدانند، آن‎قدر فقيرند كه نمي‎توانند خود را به شهر رسانده و براي دريافت چنين مداركي، هزينه كنند.
اين افراد اغلب کپرنشین و عشایرند و چون از آغاز براي گرفتن مدارك شناسايي براي خود و فرزندان‎شان اقدام نكرده‎اند، باید آزمایش DNA  انجام دهند تا احراز هویت ‌شده و شناسنامه بگیرند، در حالي‎كه اين پروسه براي آنان بسيار گران تمام مي‎شود و در ضمن نياز به يك همراه و راهنمايي‎هاي مختلف دارند. چنين است كه ماجراي بي‎شناسنامگي اين فرزندان به يك دغدغه جدي براي آن نواحي تبديل شده است.