لزوم تمرکز بیشتر به تولید و توسعه حمل و نقل عمومی

در ادوار مختلف مدیریت کشورمان، تمرکز دولت‌ها بر تولید خودروهای شخصی به‌ویژه در دهه های اخیر، به‌عنوان یک استراتژی اقتصادی و اجتماعی مطرح بوده است. این رویکرد معمولاً ناشی از تمایل به افزایش خودکفایی صنعتی، ایجاد اشتغال و رشد اقتصادی بوده است. با این حال، این تمرکز اغلب به قیمت نادیده گرفتن توسعه حمل و نقل عمومی و زیرساخت‌های مربوطه تمام شده است.
در دهه‌های اخیر، بسیاری از دولت‌ها به جای سرمایه‌گذاری در سیستم‌های حمل و نقل عمومی کارآمد و پایدار، به تولید انبوه خودروهای شخصی (هرچند با کیفیت پائین) روی آورده‌اند. این سیاست‌ها نه تنها منجر به افزایش آلودگی هوا و ترافیک در شهرها شده بلکه به ایجاد وابستگی بیش از حد به وسایل نقلیه شخصی نیز دامن زده است. در نتیجه، مشکلاتی چون افزایش تصادفات، کمبود پارکینگ و هدررفت زمان در ترافیک به وجود آمده‌اند.
از سوی دیگر، توسعه حمل و نقل عمومی می‌تواند به کاهش آلودگی، تسهیل دسترسی و بهبود کیفیت زندگی شهروندان کمک کند. با این حال، عدم توجه کافی به این بخش باعث شده تا بسیاری از مردم همچنان به استفاده از خودروهای شخصی روی آورند.
در سال‌های اخیر، برخی دولت‌ها شروع به تغییر رویکرد خود کرده‌اند و تلاش می‌کنند تا با سرمایه‌گذاری در حمل و نقل عمومی، مانند مترو، اتوبوس‌های برقی و سیستم‌های اشتراک‌گذاری، تعادل بهتری بین تولید خودروهای شخصی و حمل و نقل عمومی برقرار کنند. این تغییرات نشان‌دهنده یک تغییر پارادایمی در سیاست‌گذاری‌هاست که می‌تواند به کاهش مشکلات زیست‌محیطی و اجتماعی کمک کند.