صنعت پارچه و پوشاک کشور در سایه برندهای خارجی

خیلی وقت است که دیگر در بازارها و مجتمع‌های تجاری، از پارچه فروشی‌های پرمشتری داخلی مانند نساجی مازندران و یزد و کاشان و تریکوبافی‌ها و...، دیگر خبری نیست؛ یا کلا بساط‌شان را جمع کرده‌اند، یا فقط در دو،سه جای شهر، هنوز تلاش می‌کنند دوام بیاورند. تولید پوشاک داخلی طبعا نیازمند پارچه در انواع مختلف است، هرکدام از نساجی‌ها و نیز کارگاه‌های کوچک و بزرگ، سهمی در تولید پوشاک داخلی داشتند که کیفیت نسبتا مناسبی هم ارائه می‌دادند؛ حتی گاهی برای این‌که مشتری را که به کیفیت برند خارجی بیشتر اطمینان داشت، راضی کنند، بر روی پوشاک داخلی برچسب برند خارجی می‌چسباندند!
اما چرا کارخانه‌های تولید پارچه و کارگاه‌های تولید پوشاک، تا این حد از رونق افتاده‌اند؟ درحالی‌که می‌شد با حمایت دولت و سرمایه‌گذاران داخلی، با به‌روز کردن تکنولوژی و روزآمد کردن دانش تولید پارچه و پوشاک، همین کارخانه‌ها و کارگاه‌های داخلی را سرپا نگه داشت و طبعا از میزان بیکاری کاست. اما چندین سال است بازار پوشاک و حتی پارچه ما را اغلب برندهای خارجی، و بیشتر ترکیه و چین به تصرف درآورده‌اند، برندهایی که از قضا کیفیت چندان بهتری از تولیدات داخلی هم ندارند، اما به‌واسطه خارجی بودن‌شان، بازار فروش را تصاحب کرده‌اند، بماند که گاهی اغلب همین پوشاک که کیفیت مناسبی هم دارند تولید داخل هستند و فقط برچسب یک برند خارجی بر روی آنها دوخته شده؛ این مسئله را اغلب کارگاه‌های داخلی تولید پوشاک تائید می‌کنند و ابایی هم از آن ندارند، وقتی تبلیغ و توزیع برندهای ترکیه‌ای و چینی تا این حد مشتری را به سوی خود جلب کرده، چرا باید جنس با کیفیت ایرانی صرفا به همین دلیل روی دست تولید کننده بماند؟   
اما با تمام این ترفندها، بازهم شاهد هجوم برندهای خارجی به بازار و فروشگاه‌های داخلی هستیم؛ نایب رئیس اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک ایران می‌گوید:«حضورقدرتمندانه برندهای خارجی در بزرگ‌ترین مرکز خرید کشور، حاکی از برنامه‌محوربودن‌شان است و به دنبال گرفتن سهمی از بازار هستند.در حالی‌که از حدود دو سال پیش واردات بیش از یک‌هزار و ۴۰۰ قلم کالا که عمده آن‌ها مشابه داخلی داشتند، ممنوع شده و یکی از این اقلام پوشاک بوده، حضوراین برندها که هیچ مجوزی نیز برای فعالیت ندارند نگران‌کننده است. مطابق دستورالعمل موجود، فقط برندهایی می‌توانند درکشورفعالیت کنند که بخشی از محصولات خود را در داخل تولید کرده و صادرات هم داشته باشند و بر این اساس، برخی برندهای خارجی در کشورمان باقی مانده و فعالیت دارند.» طبق این دستورالعمل، که تقریبا یک دستورالعمل جهانی است و اغلب شرکت‌های تولیدکننده خارجی، برای نزدیک بودن به بازار و استفاده از نیروی کار کشورمقصد، از همین روش استفاده می‌کنند، اما عجیب نیست اگر برندهای ترکیه‌ای، چینی و یا هر برند خارجی دیگری، چنین اقدامی نکرده‌اند، چرا که نسبت به سرمایه‌گذاری در کشور، چشم‌اندازروشنی وجود ندارد. که اگر شرایط سرمایه‌گذاری و ادامه تولید، برنامه محورو مهیا بود، کارخانه‌ها و کارگاه‌های داخلی به تولید خود ادامه می‌دادند.توجه به این نکته بسیار مهم است که تولید داخلی نیازمند حمایت همه‌جانبه دولت و سرمایه‌گذاران داخلی است، در غیر این‌صورت همان اتفاقی می‌افتد که مدتی است شاهد آن هستیم.