ایستگاه‌های مترو، خودکشی و وعده‌هایی که فراموش شده‌اند

ابتدا لازم است به یک نکته مهم اشاره بکنیم که خودکشی به‌ویژه در دوران بحرانی پاندمی کرونا، یک معضل جهانی است و در اغلب کشورها بر میزان آن افزوده شده است.
قرار بود در ایستگاه‌های مترو، که خودکشی در آن‌ها از سال 86 آغاز شده، دیگر شاهد خودکشی نباشیم، چون در دوره‌های زمانی پیش از کرونا، تعداد خودکشی‌ها در ایستگاه های مترو افزایش یافته
 بود.
اما با خودکشی دو روز قبل در مترو، که طی آن مرد 60 ساله‌ای جان خود را از دست داد، دوباره این پرسش در اذهان برخی جرقه زد که زمانی مسئولان ذیربط قول داده بودند با کشیدن حصارهای حائل بین مردم و ریل قطارها، جلوی چنین اقدامات دردناکی را بگیرند؛ وعده‌ای که به هردلیل به فراموشی سپرده شد و کسی هم دیگر پی گیر آن نشد. البته که در اغلب ایستگاه‌های متروی کشورهای توسعه‌یافته چنین حصارهایی قرارداده شده، اما انتظار عملی شدن این وعده از برخی مسئولان در حال ‌و روزی که اعضای محترم شورای شهر تهران در تدارک گران‎کردن بليط مترو هستند-آن‌هم به‌صورتی تدریجی تا فشاری برمردم نیاید؛ یعنی تقسیم فشار گرانی بر بخش‌های مختلف و اعمال آن در بازه‌های زمانی مختلف!-  چندان محلی از اعراب ندارد. متروی تهران، حتی در زمان اعمال قرنطینه‌ها و محدودیت‌ها، هم‌چنان پرازدحام ماند و مشکل کمبود قطارهای مترو،
حل نشد.
اما شیوه خودکشی در مترو، بیشتر از هر چیز یک پیام اجتماعی مهم در خود دارد که لازم است مسئولان و کارشناسان مختلف تلاش کنند به چنین پیام‌های گاه‌به‌گاه دردناک، توجه کنند؛ به اذعان اغلب کارشناسان روانپزشکی، خودکشی نوعی اعتراض و پرخاش است و این اعتراض  و پرخاش، هر دلیلی که داشته باشد باید جدی گرفته شود. رئیس کمیسیون عمران شورای شهر تهران در سال 93 گفته بود هر ماه بیش ازیک خودکشی در ایستگاه‌های مترو اتفاق می‌افتد، عددی که در سال به 17، 18 نفر می‌رسد.
 وی همان زمان اشاره کرده بود که از نظر بودجه مشکلی برای ساختن حصارهای شیشه‌ای ندارند:«ما از لحاظ بودجه و دانش مهندسی مشکلی در این زمینه نداریم و به‌طور جد اجرایی شدن آن‌را پیگیری می‌کنیم.» اما هنوزآثاری از این پی‌گیری جدی در ایستگاه‌های مترو دیده نمی‌شود و فعلا دغدغه جدی اعضای شورای شهر، افزایش قیمت بلیط مترویی است که هر ماه جان دو سه نفر را خواسته و ناخواسته، می‌گیرد.