کاخ سفید شروع کرد؛از قافله جا نمانیم!

طی چند روزی که جو بایدن و کابینه جدیدش در کاخ سفید مستقر شده اند، تحرکات و اقدامات سریعی برای ارتباط گیری و مشورت با شرکا و متحدان اروپایی و کشورهای خلیج فارس، بر سر مسئله ایران داشته اند. آنچه بعضاً از تحلیل ها و تفسیرهای برخی رسانه های داخلی درمورد این اقدامات بایدن به دست آمده،ابراز خوش بینی برای بازگشت آمریکا به برجام و احیای دوباره آن است.
اما آنچه از کنارهم قرار دادن شواهد به دست می آید چیز دیگری است. طی روزهای اخیر بایدن با بوریس جانسون نخست وزیر انگلیس و امانوئل ماکرون رئیس جمهور فرانسه در مورد ایران گفتگو داشته و از سوی دیگر مشاور امنیت ملی کابینه بایدن با همتای اسرائیلی خود رایزنی کرده است. حال اگر کمی به عقب برگردیم می بینیم که اخیراً دولت های اروپایی درمورد از سرگیری مذاکرات با ایران در قالب برجام، حرف های جدیدی را مطرح کردند که از جمله آن بحث بر سر توان موشکی ایران بوده و شرط کرده اند که این موضوع نیز باید در دستور کار مذاکرات قرار گیرد.
موئلفه دیگر قابل توجه واکنش کشورهای عربی به از سرگیری مذاکرات آمریکا با ایران درچارچوب برجام بوده است. کشورهای حاشیه خلیج فارس مدعی ضرورت مشورت دولت جدید آمریکا با آنها و حضورشان در مذاکرات احتمالی با ایران شده اند که در آن مسائلی همچون حضور منطقه ای ایران و توان نظامی کشورمان مورد هدف قرار گرفته شده است.
اما از همه مهمتر موضع گیری مقامات تلاویو در ارتباط با مسئله ایران می باشد. نتانیاهو علناً اعلام کرده است که هرگونه مذاکره با ایران باید به گونه ای باشد که فشارها بر این کشور حفظ و منجر به تحت فشار قرار دادن ایران برای عقب نشینی از مواضعش در منطقه و پذیرش خواست غرب باشد.
درکنار هم قرار دادن این سه موئله نشان می دهد که ابراز امیدواری و خرسندی از اینکه بایدن می خواهد برجام را زنده کند و مذاکرات را به زودی از سر بگیرید ناشی از درک ناصحیح شرایط کشورمان و وضعیت جهانی می باشد. همانطور که می  بینیم اروپا، اعراب و اسرائیل متفقاً هریک به دنبال امتیازگیری از دولت جدید آمریکا برای تحت فشار قرار دادن ایران هستند. لذا به فرض اینکه بایدن و تیمش بخواهند در مسیر مذاکرات هم قرار بگیرند با موانع پرقدرتی و لابی های پرنفوذی مواجهند که  مخالفت با هریک می تواند دولت تازه کار آمریکا را متزلزل کند.
اما تمام این ها مربوط به شرایط خارجی است و مستلزم یک
سیاست گذاری متناسب و تنش زدا در منطقه و جهان می باشد. نکته قابل توجه دیگر بحث استحکام و وحدت رویه در داخل است که پشتوانه عملکرد کشورمان در بعد سیاست خارجی خواهد بود. متاسفانه ایجاد دو قطبی های ناصحیح در مورد رابطه یا عدم رابطه با غرب باعث هدر رفت انرژی کشور در مصاف قدرت های خارجی است.
قرار نیست ما سر تعظیم و تسلیم در برابر خواست غرب و یا ضعف
در برابر خواست همسایگان داشته باشیم . آنچه مسلم است باید
منافع ملی در داخل کشور محور سیاست ها و حتی رقابت های
جریان های سیاسی قرار بگیرد. اگر صدایی واحد در داخل کشور درمورد مواضع
هسته ای و اساساً سیاست خارجی به بیرون مخابره شود قطعاً زیاده خواهان و
فرصت طلبان در منطقه و جهان با محافظه کاری بیشتری برخورد خواهند داشت. در غیر این صورت تضعیف مواضع داخلی فرصتی را برای همگان فراهم خواهد ساخت تا فشار بیشتری بر کشور وارد کنند و بیش از پیش ایران را در حلقه تنگ تحریم ها و انزوای سیاسی قرار دهند.