بازبینی و بازتعریف برخی موارد قانونی؛ نیاز جامعه ما در قرن جدید

 نائب رئیس مجلس اخیرا گفته است:«به نظر من سربازگیری و سربازی اجباری یک موضوع مربوط به ۲۰۰ سال قبل است که معلوم هم نیست درست بوده‎باشد و نیاز به قانون‌گذاری جدید دارد که البته نیاز به هماهنگی با ستاد کل نیروهای مسلح هست.» این‌که به این نگاه و درک و دریافت برسیم که قانونی، آن‌هم پس از گذشت 200 سال، دیگر جوابگوی نه فقط نیازهای امروز نیست که حتی با ساختارها و ویژگی‌های جامعه جدید و امروزی چندان هم‌خوانی ندارد، در نوع خود یک حرکت نوگرایانه و آوانگارد است؛ چراکه همین مسئله کهنسال بودن قوانین، در موارد دیگری هم صادق است. بسیاری از قوانین در کشور ما با توجه به نیاز نسل امروز و جامعه‌ای که در حال ورود به قرن دیگر است، نیاز به بازتعریف، بازنگری و حتی تغییردارند. و این موضوع البته نوعی چالش بزرگ است و حتما موافقان و مخالفان سرسختی خواهد داشت. اما اگر قرار است تغییر نگرش در مورد قانون 200 ساله سربازی آغاز چنین چالشی باشد، باید آن‌را به  فال نیک گرفت.  
طبیعی است اگر مدل سربازگیری در کشور ما، بخواهد با توجه به نیازهای روز و تغییرات مهم در شکل جنگ‌ها ایجاد شده، تغییر کند. جنگ‌های امروز دنیا با توجه به انواع و اقسام تسلیحاتی که از دور هدایت می‌شوند و بدون سرنشین هستند، تقریبا نیاز چندانی به نفر ندارند. و اگر هم مسئله نیروی انسانی در قدرت‌های نظامی مطرح باشد، تاکید بر نیروی انسانی متخصص است؛ نیرویی که بتواند در چنین جنگ‌هایی در خارج از صحنه نبرد، نبرد را هدایت کند، آن‌هم با کمترین تلفات انسانی. نگه‌داشتن نفرات، به‌مدت دوسال، در حالی‌که حرفه خاصی هم به آنان آموزش داده نمی‌شود، امروز در عرصه ارتش‌های بزرگ دنیا جایی ندارد. سرباز یا متخصص و جنگاور با آخرین توانایی‌ها هست یا نیست. در واقع جنگ هم مانند هر موضوع دیگری، یک مسئله اجتماعی و قانونی است که نیازمند بازنگری است و اگر ارتش این نیاز را احساس کرده است، مسلما قوانین هم‌سن قانون سربازگیری هم نیازمند تغییرات و بازتعریف‌هایی هستند.