تاملی کوتاه در ضرب‌وشتم کادر درمان!

به گفته رئیس هیئت مدیره نظام پرستاری تهران:«خشونت علیه پرستاران در دوران کرونا ۳۰ درصد افزایش یافته است.خشونت‌های غیرکلامی که موجب آزار و اذیت بیشتری می‌شوند، ناپیدا هستند و حتی مجامع حقوقی و ما به‌عنوان سازمان نظام پرستاری هم از این موضوع مطلع نمی‌شویم چرا که پرستار به کسی نمی‌گوید مورد فحش و ناسزا قرارگرفته. پرستاران بسیار در این زمینه صبوری می‌کنند و در موارد زیادی واکنشی از خودشان نشان نمی‌دهند.»
آنچه مسلم و طبیعی است، این است که تاب و توانِ تحمل و شکیبایی برخی مردم، با ورود به پیک چهارم پاندمی، با کمبود امکانات در زمینه بستری و درمان، باوجود مشکلات اقتصادی و...، تا حدود زیادی کاهش یافته. وجود مشکلات مختلف در کنارهم، حل نشدن و انباشته شدن آن‌ها، آستانه تحمل اغلب مردم را پائین آورده. یکی از دلایل افزایش خشونت در سطوح مختلف اجتماع و برخوردهای پرخشاگرانه‌ای که اساسا دلیل خاصی ندارند، همین مشکلات انباشته و فزاینده است. با درنظرگرفتن چنین مشکلاتی باید به افزایش ۳۰ درصدی خشونت علیه پرستاران در دوران کرونا و وقایع دردناک و ناخوشایندی مانند ضرب‌وشتم آنان نگاه کرد. این تنها مشکل پرستاران نیست. در خیابان‌های شهر، راننده‌ای از بوق‌زدن راننده دیگر عصبانی شده و قفل فرمان به‌دست پیاده می‌شود و خود را برای یک جنگ تمام‌عیار آماده می‌کند. موردی که اغلب ما بسیارشاهد آن بوده‌ایم. اما خشونت در مورد کادر درمان، پدیده تا حدی جدیداست که در حال افزوده شدن به همه خشونت‌های اجتماعی دیگر است، در جایی‌که به علت نبود تخت، بیماران با علایم خفیف به خانه فرستاده می‌شوند در حالی‌که برای وخیم‌ترنشدن وضعیت‌شان و عدم تردد در شهر، باید در بیمارستان تحت درمان قرارگیرند، طبیعی است که خانواده‌ها شاکی شده و عصبانیت خود را بر پرستارانی که از قضا در خط مقدم‌تر از تصمیم‌گیرندگان و پزشکان  قراردارند، خالی کنند.هدف این مجال، نگه‌داشتن جانب آن عده‌ای که با ضرب‌وشتم در حق کادر درمان جفا می‌کنند، نیست، که این عمل تحت هرشرایطی، نسبت به هرکسی، عملی است غیرانسانی و مستحق برخورد قانونی. اما مسئولان کلان در این زمینه باید پاسخگوی رسیدن جامعه به این حد از خشونت و پرخاشگری باشند و بر این اتفاقات دردناک رو به گسترش، چشم نبندند و ازآن‌ به آسان عبور نکنند.