لطفا آنهایی را که در حال رفتن هستند نگهدارید

!

با آغاز پاندمی، کادر درمان در تمامی کشورهای دنیا، با فشار شدید جسمی و روانی مواجه شدند زیرا ناچار بودند ساعات طولانی در بیمارستان‌ها مانده و از بیماران مراقبت کنند. در پی بروز این بحران در کشور ما، کادر درمان علاوه بر این‌که قربانی‌هایی داد، متحمل فشارهای مالی هم شدند، به‌ویژه این‌که برخی از کارفرمایان در بیمارستان‌ها، با برخی پرستاران قراردادهای 89 روزه بستند تا از دادن حق بیمه آنان معاف شده و نیز به‌راحتی بتوانند در مواقع لازم آنان را تعدیل-بخوانیم اخراج- کنند. همین امر و مشکلاتی از این دست-مانند خودکشی برخی از رزیدنت‌ها و دستیاران به علت فشار کار و خستگی و نداشتن چشم‌انداز روشن کاری-، موجب شد برخی از کادر درمان، به فکر خروج از کشور بیفتند و از آن‌جا که این پاندمی، یک بحران جهانی است، بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته، شرایط سخت مهاجرت و گرفتن تابعیت را برای کادردرمان را یا کلا از سر راه آنان برداشتند یا آسان‌تر کردند و همین امر موجب شده اکنون کشور ما با مهاجرت کادر درمان در وسعت زیاد مواجه شود. در ده ماه آخر سال 99، حدود 3 هزار پزشک و پرستار از کشور خارج شدند. این روند با مهاجرت 100 تا 500 نفری به‌طور ماهانه در سال 1400، ادامه دارد. اما نکته جالب این‌جاست که وزارت بهداشت و مسئولان ذیربط، به‌جای بهتر و متناسب‌تر کردن شرایط استخدامی و مالی این جانفشانان خط مقدم پاندمی کووید19، تنها چاره‌ای که به ذهن‌شان خطور کرده تمدید دوره بازنشستگی این افراد است؛ آن‌هم در مورد شغلی که جزو مشاغل سخت محسوب شده و فرد می‌تواند با 15 سال خدمت، تقاضای بازنشستگی کند.
استاندار تهران گفته است:« با توجه به کمبود نیروی انسانی دانشگاه‌ها می‌توانند دوره بازنشستگی کادر درمانی داوطلب را ۶ ماه دیگر تمدید کنند و به تعویق بیندازند.» شاید این تدبیر در طی چند ماه آینده و با به کارگرفتن  کادر خسته‌ای که به دوران بازنشستگي خود رسیده، پاسخگوی مشکلات نیروی انسانی در حوزه بهداشت و درمان باشد؛ اما آیا بهتر ان نیست که با تدابیری که کارکردی طولانی مدت و ارزش‌محور هستند، به فکر نگهداشتن نیروی انسانی در حال خروج از کشور باشیم؟ آیا تا کنون مدیری در رابطه با خروج این‌همه کادر درمان از کشور، ابراز نگرانی کرده و برای آنان، به
هر نحوی که شده درباغ سبز نشان داده تا نروند و بمانند؟ بدیهی است که اولین نیاز انسان، با هر شغل و موقعیتی،داشتن آسایش و تامین مالی و آرامش روانی و احساس امنیت شغلی است، آیا تامین این سه مورد بدیهی برای کادر درمان، در چنین دوران بحرانی، تا این حد سخت است که بازنشستگان را بر نیروهای جوان و متخصصی که در حال رفتن هستند، ترجیح می‌دهیم؟!