"رکود اشتغال" پاشنه آشیل اقتصاد مقاومتی

شاید امسال یکی از حساس ترین و سرنوشت سازترین دوران ما طی چند دهه اخیر باشد. این موضوع نه ازباب شانتاژ و یا بحرانی نشان دادن وضعیت کشور است. بلکه نگرانی از بابت عزم جدی دشمنان برای افزایش فشارهای سیاسی و اقتصادی تا سرحد ممکن است.
آمریکا و اسرائیل به همراه دیگر متحدان خود به صورت واضح و علنی تداوم فشارها بر ایران را به عنوان هدف جدی خود ابراز می دارند و در این مسیر ابایی زیرپاگذاشتن عرف های بین المللی و یا ملاحظات مسائل حقوق بشری ندارند.
ازاین جهت سرنوشت و وضعیت فعلی و آینده کشور به دست تمام اقشار جامعه اعم از مردم و مسئولان است. لذا باید تمام تمرکز و انرژی کشور را بر تحکیم پایه های اقتصاد کشور گذاشت و تحت عنوان هر نامی اعم از "اقتصاد مقاومتی یا حمایت از کالای ایرانی یا تولید ایرانی و..." باید از این باتلاق خارج شد.
اصلی ترین مسئله در مقاومتی ساختن اقتصاد کشور، موضوع اشتغال و رهایی از بیکاری است. متاسفانه براساس اطلاعات مرکز آمار میزان بیکاری سال 1400 نسبت به سال پیش از آن افزایش داشته است. البته این آمار و ارقام ها به همراه تعاریف مختلفی که این مرکز از بیکاری ارائه می دهد، کمی برای عموم گیج کننده است. اما آنچه جامعه از وضعیت اقتصادی و اشتغال در بطن خود احساس می کند، چیزی فراتر از آمار و اعداد اعلام شده است.
تعطیلی بسیاری از واحدهای تولیدی و کارخانجات و یا تعدیل نیروی وسیع، از سوی کارفرمایان به سبب
عدم توانایی تامین دستمزد و
هزینه های فراوان جانبی، بسیاری از خانواده ها را با طعم بیکاری چند نفره آشنا ساخته است. امروز به ندرت می توان خانواده ای را مشاهده کرد که از بابت بیکاری سرپرست خانواده و یا فرزندان ابراز نگرانی نکند.
در شرایط رکود اقتصادی در داخل و تحریم های شدید خارجی، ایجاد اشتغال امر بسیار سخت و هزینه بری است، اما راه نجات دیگری برای خروج از این بحران وجود ندارد. روزنه های خارجی یکی پس از دیگری در حال بسته شدن هستند و تجارب گذشته هم نشان داده دور زدن تحریم ها چه تبعات سنگینی برای ملت به دنبال داشته است.
آنچه به عنوان نوش دارو می تواند برای اقتصاد کشور موثر واقع شود، حمایت و تسهیل راه اندازی واحدهای تولیدی کوچک و زود بازده است. متاسفانه طی سال های اخیر بسیاری از صنایع و کارخانجات تولیدی بزرگ ما به تعطیلی و ورشکستگی کشیده شده اند و راه اندازی مجدد آنها شاید در شرایط فعلی هزینه های بسیار سنگینی دربر داشته باشد.
اما می توان امید داشت با اختصاص بودجه های مناسب و مشوق های مختلف برای بخش خصوصی، زمینه را برای راه اندازی واحدهای تولیدی کوچک و متوسط فراهم کرد. این مسئله می تواند ضمن کاهش نرخ بیکاری، زمینه را برای رونق پلکانی اقتصاد فراهم سازد. شاید نتوان یک کارخانه بزرگ را درشرایط فعلی مجدداً به تولید و سود دهی رساند، اما با هزینه نه چندان زیادی می توان چندین واحد تولیدی کوچک در کنارصنایع و واحدهای بزرگ تولیدی زنده ایجاد کرد تا به عنوان پشتوانه تولیدی محسوب شوند و اندک اندک چرخ های در گل مانده اقتصاد را به حرکت
درآورند.