بلاتکلیفی اعتراضات و ضرورت اصلاح نظام پرداخت

چند روزی است که مجدد شاهد اعتراضات سراسری معلمان در اقصی نقاط کشور هستیم.
معترضانی که مدت زیادی است مطالبات صنفی خود را با تجمعات مختلف بیان داشته اند اما هنوز به خواسته های آنها پرداخته نشده و تکلیف برای آنها مشخص نگردیده است.
مسلماً در چنین فضای اعتراضی به سبب عصبانیت و هیجان جمعی ممکن است برخی هنجارشکنی ها و یا بعضاً مطالبی نامناسب بیان شود و یا موجب تداخل فیزیکی با نیروهای انتظامی و متاسفانه بازداشت برخی از معترضین گردد که واقعاً نه مخالف نظامند و نه برانداز و نه وابسته به جریان سیاسی مخالف در داخل و خارج هستند. تنها در دغدغه آنها مساوات و عدالت در نظام پرداخت هاست که مطالبه عمومی از سوی تمام اقشار مختلف جامعه است اما امروز معلمان آن را نمود داده اند و مشخص نیست فردا کدام صنف و کدام یک از مشاغل دست به این اعتراض بزنند.  
به هر حال حق اعتراض برای تمامی اقشار جامعه محفوظ است اما حرف این است که چرا با گذشت چندین ماه از عمر اعتراضات معلمان مطالبات و خواسته های آنها مورد بررسی و تصمیم گیری قرار نمی گیرد. درحالی که ادامه دار شدن این اعتراضات می تواند از یکسو چارچوب صنفی خود را از دست بدهد و به سمت برخی حرکت های خشونت آمیز و غیر صنفی کشیده شود. از سوی دیگر نیز می تواند ادامه دار شدن این اعتراضات دستاویزی برای رسانه های خارجی است تا آن را به کلیت مشکلات اجرایی کشور ارتباط دهند و شیطنت هایی را ترتیب دهند که ممکن است هزینه های مالی و جانی و امنیتی برای کشور به همراه داشته باشد .
این که کشور در تنگنای مالی قرار دارد امری واضح است اما در همین حال هنوز شاهد بی عدالتی در نظام پرداخت ها هستیم و می توان با اصلاح و تعدیل پرداخت ها از بالا به پایین بخشی از این
هزینه ها را تامین کرد. متاسفانه هرزگاهی با انتشار برخی فیش های حقوقی شاهدیم که برخی مدیران در نهادهای مختلف بعضاً حقوق هایی را دریافت می کنند رقم آن از دریافتی دو تا سه سال یک فرهنگی بازنشسته بیشتر است!.
این امر مستلزم این است که مسولان عزمی برای این کار داشته باشند و مصلحت اندیشی را کنار بگذارند. اگر کشور دچار بحران و در مضیقه مالی است، تبعات آن باید برای همه یکسان باشد. اگر درآمدهای فعلی کفاف هزینه های جاری را نمی دهد باید بحث مدیریت هزینه ها را از بدنه مدیریتی کشور آغاز کرد. مسئولانی که در مورد اعتراضات معیشتی سکوت می کنند ویا به دنبال اتلاف وقت هستند تا فرجی در امور کشور رخ دهد، آیا حاضرند به اندازه یک معلم و یا یک بازنشسته حقوق بگیرند؟! برای امتحان هم بعد نیست برخی مدیران برای درک دردها و فریادهای مردم معترض تنها یک ماه با حقوق مشابه آنها زندگی خود را اداره کنند تا متوجه وخامت اوضاع بشوند.