تخریب آثار ملی با بی اهمیتی به آن

میدان فردوسی تهران یکی از نمادهای اصلی شهر و یکی از مهمترین آثار در زمینه حفظ نام و یاد این حکیم بزرگ در شعر و ادب فارسی است.
مجسمه فردوسی بیش از 50 سال است که در مکان فعلی نصب شده است. این اثر که سومین مجسمه فردوسی نصب شده در ایران است، از سوی انجمن آثار ملی در قراردادی به استاد
"ابوالحسن خان صدیقی" که در آن زمان در ایتالیا به سر می‌برد، سپرده شد و اوایل سال ۱۳۴۸ به پایان رسید و در سال ۱۳۵۰ در محل میدان فردوسی نصب شد. جنس مجسمه از سنگ مرمر کارارا Carrara Marble و ارتفاع آن بیش از سه متر است. استاد ابولحسن خان صدیقی، از مجسمه‌سازان مشهور معاصر است که سازنده آثاری چون مجسمه فردوسی و نادرشاه افشار در مشهد و سازنده تندیس خیام در پارک لاله تهران است.
همچنین این اثر بنابر اطلاعاتی که مدیرکل موزه‌ها و اموال منقول تاریخی وزارت میراث فرهنگی منتشر کرده است، به شماره ۱۴۴۴ به تاریخ ششم بهمن‌ماه سال ۱۳۹۸ در فهرست میراث ملی ایران به ثبت رسیده و وظیفه حفظ و نگهداری آن با سازمان میراث فرهنگی است. اما پس از آسیب رسانی پیمانکاران شهرداری به مجسمه های میدان حر در حین شستشو که سال گذشته رخ داد، این بار نیز شستشوی غیراصولی و غیرکارشناسی مجسمه فردوسی باعث آسیب و تغییر رنگ در بدنه آن گردیده است.
واقعاً چرا ما برای آثار و ابنیه تاریخی و ملی خود آن طور که باید ارزش قائل نیستیم. چرا برای این مجسمه ها که از قضا در بطن آلودگی شهری و گرما و سرما و فضولات پرندگان قرار گرفته اند پوشش و حفاظی تعبیه نمی کنیم. تا چه زمانی قرار است با آزمون و خطا و باری به هرجهت در حوزه میراث فرهنگی کشورمان گام برداریم. این ها امانتی است در دست ما که باید به آیندگان و نسل بشر تحویل دهیم. دیروز مجسمه های میدان حر آسیب دید و امروز مجسمه فردوسی و فردا مشخص نیست نوبت کدام یک از آثار تاریخی شهری است، اما وجه مشترک تمام این موارد نشان
می دهد که باید قبل از اینکه اتفاقی رخ دهد جلوی خسارات و
تخریب های احتمالی را گرفت.