دیدن صحنه هایی امید بخش از توان گذشتگان

دیدن صحنه هایی هولناک از جریان سیل و ریشه کن کردن درختان و غرق شدن خودروها همچون خاشاکی درون آب واقعاً ترسناک و نگران کننده است. تصاویری که توسط سیل زدگان ازمناطق مسکونی و کشاورزی و احشام خود به اشتراک گذاشتند دل هر بیننده ای را به درد می آورد. اما در کنار این تصاویر هولناک، صحنه های دیگری در برخی مناطق باستانی کشور مشاهده شد که واقعاً تحسین برانگیز بود.
دیدن کارایی و عملکرد مناسب سازه هایی برای کنترل و هدایت سیل که از مهندسی ایرانیان در گذشته خبر می داد و پس از گذشت قرن ها از زمان احداثشان همچنان نشان دادند که علم مهندسی هیچگاه از رونق
نمی افتد و بشر قادر است در برابر بلایای طبیعی از خود مراقبت کند. در مناطقی همچون تخت جمشید و آب راهه های شوش دیدیم که به چه طریق ساده اما اصولی از شدت سیل کاسته شد و با هدایت آن خروش این حجم از آب به آرامش رسید.
دیدن این صحنه ها نشان داد که اگر امروز آسیب های ناشی از سیل این چنین عظیم و هولناک است، صرفاً به خاطر عدم رعایت اصول ایمنی و عدم رعایت حریم و حق طبیعت بوده است. وقتی ما با انواع تجاوزها به دل طبیعت نظم آن را برهم زده ایم جای تعجب ندارد که این چنین از طبیعت ضربه بخوریم.
باتمام این اوصاف فعلاً جز نجات سیل زدگان و مراقب اصول ایمنی برای کاهش تلفات نمی توان توصیه ای داشت. اما پس از این که خروش سیل فروکش کرد مسئولان کمی به عملکرد و برنامه ریزی گذشتگان این سرزمین توجه داشته باشند. ایران سرزمین حوادث طبیعی است و این مسئله را پیش بینی های گذشتگان در جلوگیری از خسارات آن می توان مشاهده کرد.
امروز علم به مراتب نسب به گذشته پیشرفت داشته است و راه های بسیاری برای مقابله با بلایای طبیعی کشف و به اجرا درآمده است. تنها به مدیریت کارشناسی و تخصصی نیاز دارد تا آنها را به کار بندد.